سه شنبه، 24 دی ماه 1392 = 14-01 2014
آنها که آردشان را بیخته و الکشان را آویخته اند! - گیسو شاکری
من نمی گویم اوخود می گوید که " آرد خود را بیخته و الکش را هم آویخته". محمود دولت آبادی را می گویم. بله! درست می گوید. نه تنها او که دیگر هنرمندان دست بوس دولتی حاضر در مجلس جشن و سرور آخوندی هم آردشان را بیخته اند و الکشان را هم آویخته اند. یعنی که نشان ها و جایزه های رنگارنگ شان را از ماموران جهل و جنایت گرفته اند و الک شان را هم که همان پیوند خوردنشان با رژیم جمهوری خونین اسلامی است، به دیوار آویخته اند.
با شما هستم: خانم ها و آقایان هنرمند! خوب نگاه کنید! آرد و الکتان خونین است. حالا هم تسبیح به دست و شال به سر، در کنار همدیگر و درخدمت آقاتان آخوند مزور روحانی و در زیر تمثال دو خونخوار تاریخ ایران، خمینی و خامنه ای آشتی دولت اهل دیانت با هنر را فریاد می زنید. واسفا! در کجای تاریخ خونبار ملت ما حاکمان اهل دیانت با اهل هنر و حریت آشتی داشته اند. در دستگاه ارتجاع حکومت اسلامی ، هنر چون جن است و آخوند چون بسم الله! البته آن هم الله ای از نوع قاسم الجبارش.
همه چیز رنگ فریب و حیله و رشوه گرفته است. هنرمندانی که باید از آزادی دفاع کنند و سمبل آزادگی باشند و تن به خدمتگزاری زر و زور ندهند، به دست بوسی آخوند به اصطلاح رییس جمهور می روند که پیر و جوان پشت سرش دارند اعدام می شوند و به برکت این رژیم و ماموران و مزدوران عقب مانده ی فاسدش، فقر و بدبختی و رشوه گیری و رشوه خواری وفحشا و اعتیاد و ستم از سر و روی ملت بالا می رود.
این به اصطلاح هنرمندان، در این مراسم، با افتخار در آیین قرآن خوانی و صلوات و به به و چه چه های آخوند خواسته و سرود خوانی و نمایش و شعرخوانی و نقالی شرکت می کنند تا تمام قد در آن چه بر سر ملت آمده، شریک و سهیم شوند. در هیچ جامعه ی زنده ای، یک سالن چند طبقه مملو از هنرمند، مخلصانه و با این همه اشتیاق تن به این همه سیاست بازی های آخوند و دیکتاتور پسند نداده اند.
وامصیبتا اگرشما هنرمندان این مرزو بوم باشید و وای به حال مردمی که شما روشنفکرش باشید. شمایی که با شرکت کردن وپذیرش دعوت به وفاق و آشتی ملیِ مضحک آخوند روحانی مهر تائیدی به تمام جنایات 35 ساله این جانیان می زنید! آشتی ملی؟! چه طنز تلخی! یک سینه درد دارم.
