اهدای این جایزه همزمان شد با برقراری کنگره فارغ التحصیلان شریف در میلان. "سوتا" نام انجمن فارغ التحصیلان این دانشگاه است و به روایتی بزرگترین انجمن فارغ التحصیلان ایرانی خارج از کشور است. سورنا ستاری که از قرار معلوم خود وی نیز از فارغ التحصیلان این دانشگاه است هم اکنون سمت معاونت علمی و فنآوری آقای روحانی را دارد. اما از قرار معلوم جنبه نخوت اسلامی اش بر پیشینه دانشگاه ای اش چیره شده است زیرا در پیامی که برای نشست سوتا در میلان فرستاده است می گوید:"این مملکت به هیچکس و هیچکدام از ما نیاز ندارد". بسیار جالب است! کشوری که سالانه بین صد تا صدو پنجاه هزار تحصیل کرده خود را از دست می دهد و هر یک از این تحصیلکرده ها زمانی که به کشوری دیگر مهاجرت می کنند در رشته های علمی، بازرگانی، هنری و هر آنچه که تخصصشان باشد نبوغ خود را ثابت می کنند، مورد احتیاج جمهوری اسلامی نیستند. به احتمال زیاد حقیقتی در این سخن آقای معاون رئیس جمهور نهفته است. نظام جمهوری اسلامی علاقه ای به دانش آموختگان و تحصیل کرده ها ندارد. درواقع آن ها را مزاحم میداند. آن هایی نگران فرار مغزها هستند که به آینده کشورشان می اندیشند. کسانی از فرار مغزها از ایران آزرده خاطر و نگران می شوند که ارزش سرمایه انسانی (human capital) و نقش حساس این عامل را در پیشرفت اقتصادی می شناسند. جمهوری اسلامی علاقه ای به پیشرفت اقتصادی مملکت ندارد و توسعه برای آن ها بی معنا است. آقای خامنه ای علاقه مند است که در ایران هرچه بیشتر تولید مثل شود، همه سینه بزنند، نوحه بخوانند و زیر منبر ایشان مرگ بر آمریکا عربده بکشند. تا زمانی که پول نفت هست مسجد بسازند، آخوند تربیت کنند و مردم را در جهل و خرافات اسیر و عقب مانده نگه دارند تا بدین صورت بتوانند عمر حکومت خود را افزایش دهند. در چنین مملکتی نه تنها علاقه ای به بازگشت مغزها ندارند بلکه از رفتن دانش آموختگان و نخبگان خرسند می شوند.

سرمایه انسانی کلید توسعه است

آنچه مشکل به نظر می رسد نتایج وحشتناک این سیاست و این فرار مغزهاست. در همه مطالعات اقتصادی که تاکنون انجام گرفته است و پژوهشگران سعی کرده اند عوامل اصلی پیشرفت اقتصادی را معرفی و اندازه گیری کنند همگی به این نتیجه رسیده اند که بر خلاف تصور عمومی که کمبود سرمایه (capital) را عامل بازدارنده می داند، این علم و دانش است که بدون آن پیشرفت اقتصادی محال می نماید. حداقل تا نیم قرن پیش این بحث که کدام مهمتر است، نیروی سوادآموخته انسانی و یا سرمایه، بیشتر به یک بحث آکادمیک مینمود که نتیجه آن نامعلوم بود. اما طی پنجاه سال گذشته و با ظهور ناگهانی ثروت های بیکران در کشورهای نفت خیز خاورمیانه، امروز دیگر جای شکی برای کسی باقی نمانده است که سرمایه به تنهایی نه تنها به پیشرفت و توسعه منجر نمی شود بلکه برعکس با گسترش فساد، اقتصاد کشورهای رانت خوار را به بحران و نابودی می کشاند. امروز حتی کشورهای عربی سواحل جنوبی خلیج فارس و دیگر صادر کنندگان نفت در منطقه به این امر توجه بیشتری نشان داده اند. یکایک دانشگاه های بزرگ دنیا چه اروپایی وچه آمریکایی به این کشورها دعوت شده اند و شعبه باز کرده اند و همچنین هزاران جوان از سوی این کشورها برای تحصیل به اروپا وآمریکا گسیل میشوند، البته بورسیه های آن ها همانند بورسیه های جمهوری اسلامی، نورچشمی های بیسواد و یا «playboy»های ریشو نیستند. بلکه با انجام امتحانات رقابتی این کشورها سعی می کنند با استعدادترین جوانان خود را برای تحصیل به خارج بفرستند و همزمان بهترین امکانات تحصیلی را در کشورهای میزبان آماده کرده اند.

در مقام مقایسه، جمهوری اسلامی نه تنها از مهاجرت ده ها هزار جوان که هر ساله دیار غربت را در پیش می گیرند نگران و متأثر نیست، بلکه برعکس با مسدود کردن امکانات تحصیلی در کشور، عدم امکان اشتغال و مضاف بر همه این ها فشارهای غیر قابل تحمل اجتماعی، عملا ًمهاجرت جوانان را تشویق و تأیید می کند. امروز آقای روحانی در به اصطلاح "توییت" خود به مریم میرزاخانی تبریک می گوید اما هنوز کوچکترین گامی در مسیر ایجاد شرایط مساوی در آموزش عالی برای زنان ایران برنداشته است. هرروز مشکل تازه ای بر سر راه دانشجویان زن قرار می دهند. در کشوری که اکثریت دانشجویان دانشگاهی اش را زنان تشکیل می دهند با انواع وسائل و حیله های گوناگون شرایط تحصیل برای زنان را مشکل و مشکلتر می کنند. تبعیض جنسیتی، ممنوعیتی پاره ای از رشته های تحصیلی برای زنان، تفکیک جنسی و دیگراشکال تراشی ها همه برنامه ای است که جمهوری اسلامی برای زنان ایرانی پیش بینی کرده است. در ایران تحت حکومت نظام اسلامی زنان اگر اصرار دارند به دانشگاه بروند، باید خانه داری بیاموزند و آشپزی خود را تکمیل کنند، چون این رژیم معتقد است که جای زن درآاشپز خانه است و وظیفه زن همانگونه که رهبر فرموده اند ازدیاد نسل است. تا چه حد باید یک رژیم و رهبران داعشی آن فرصت طلب، دروغگو و بی پرنسیپ باشند که این چنین با فرصت طلبی از اینکه یک زن ایرانی به همت خود و به خاطر استعداد خود توانسته است چنین مقامی را کسب کند، سوء استفاده تبلیغاتی و تظاهر به خشنودی کند.

از آنجا که آزادی سیاسی و آزادی فردی از پیش شرط های یک جامعه امروزی است و از آنجا که انسان آزاد اجازه نخواهد داد که شخص دیگری نحوه زندگی اش را تعیین کند سرنوشت جمهوری اسلامی به عنوان یک رژیم "ناهمساز با زمانه" و یا «anachronistic» محکوم به شکست و نابودی است. زنان جوان ایران دوش به دوش برادران خود سازندگان ایران آینده، ایرانی آزاد، آباد و فارغ از تعصبات دینی و فرقه ای خواهند بود. رژیم جمهوری اسلامی در برابر پیشرفت های علمی، سیاسی و اجتماعی محکوم به شکست و نابودی است.