دیروز دومین سالگرد شهادت ستار بهشتی بود. در خانه و بر مزار ستار حاضر شدیم و در لمس این سوز بزرگ شرکت جستیم. هم در خانه و هم بر مزار ستار، عزیزانی چون سحر بهشتی (خواهر ستار) - مادرِ شیر اوژنش - خانم نرگس محمدی - خانم گیتی پورفاضل - دکتر محمد ملکی - دکتر باد کوبه ای - مادر سعید زینالی - خانم نسرین ستوده - یک شاعر و سخنور شازندی - و خود من، سخن گفتیم. از سخنرانی همه ی این عزیزان تصویر گرفتم یا گوشی ام را به دوستی دادم تا تصویر بگیرد. اما از سخنان خود بر مزار ستار - که آتشین بود و رو به مأموران اطلاعاتِ حاضر در مراسم - تصویری ندارم. اگر فرصتی و فراغتی نصیب آید، من یک به یک سخنان این شوریده حالان را برای شما آماده و منتشر می کنم. در گام نخست، به سخنان شورانگیز و درست و حماسیِ بانو نرگس محمدی دل بسپارید. با خود قرار داشتم از رباط کریم که باز آمدم، شبانه خود را به شیراز برسانم و در کنار مزار کوروش بزرگ ابراز ارادت کنم و تولدش را پاس بدارم که دیدم جسم نحیفم نمی کشد. رو به شیراز ایستادم و به کوروش بزرگ و به همه ی خوبان شیرازی سلام گفتم.