در همین راستا آقای مُحمد علی جعفری، سرکرده سپاه پاسداران، در سُخنانی که هم برای مصرف داخلی و هم خارجی ایراد گردید، بر سیاست جنگ افروزانه "نظام" در منطقه پای فشُرد و در باره "پیروزیهای بُزُرگ تر مانند فتح قُدس" به لاف زنی پرداخت.

به پندار آقای جعفری، مُداخلات پُرهزینه، ویرانگر و فرقه گرایانه در عراق، لُبنان و سوریه، در پهنه سیاست جهانی به عنوان مولفه های قُدرت "نظام" به حساب آورده می شوند و برگ بازی آن در مُذاکرات هسته ای هستند. سرکرده سپاه پاسداران با حرکت از این خاستگاه، در عمل تلاش می کند مسیر گفتگوها را به سوی باجگیری از طرفهای خارجی هدایت کند.

او در همین راستا تیم مُذاکره کننده از باند رقیب را نیز به "ناشی گری" و "لطمه زدن به عزت ما" مُتهم کرد تا به این وسیله آنها را هر چه بیشتر به ابزار اجرایی تصورات و اهداف باند نظامی امنیتی بدل سازد. رییس کارتل سپاه پاسداران هدف از مُذاکرات و به بیان بهتر وظیفه فرستادگان به وین را "برداشتن تحریمهای اقتصادی" عُنوان کرد و این خواسته را جزو "منافع مان" ارزش گذاری کرد.

آقای جعفری آنگاه بی درنگ گرد آنچه که "آرمانها و ارزشها" نامید، خط قرمز کشید و مُذاکره کنندگان را به راهنما قرار دادن این تابلو که در پس آن تحرُکات و تدابیر نظامی و امنیتی در داخل و خارج به منظور حفظ اهرُمهای تولید قُدرت و ثروت مخفی شده، مُتوجه ساخت.

سرچشمه سُخنان و امرو نهی آقای جعفری در نیازها و الزامات رژیم ولایت فقیه نهُفته است که سپاه پاسداران در تامین آن نقشی کلیدی و بدون جایگُزین ایفا می کند. این نیروی نظامی امنیتی، بازوی به کُرسی نشاندن حُکومتی است که مشروعیت و ضرورت خویش را با آمریکا ستیزی و ترویج بُنیادگرایی شیعی توضیح می دهد. آن توافُق "فراگیر" هسته ای که به میدانهای تولید مشروعیت رژیم دینی و شحنه های آن گُسترش یابد، وجود هر دو را زاید می سازد.