شنبه، 16 اسفند ماه 1393 = 07-03 2015
جزئیات تکاندهنده اعدام شش زندانی اهل سنت
لیلا جدیدی
دلنوشته های خانواده 6 زندانی سیاسی که سحرگاه روز چهارشنبه ۱۳ اسفند در زندان رجایی به جوخه مرگ سپرده شدند، نامه زندانیان سیاسی همبند آنها و نامه یک دوست نزدیک به حامد احمدی و همچنین اطلاعات داده شده از سوی "کانون مدافعان حقوق بشر" همه حکایت از ارتکاب یک جنایت هولناک دیگر توسط فاشیسم مذهبی جمهوری اسلامی دارد.
در حالی حق زندگی از شش زندانی سیاسی اهل سنت کرد، حامد احمدی، کمال ملایی، جمشید دهقانی، جهانگیر دهقانی، هادی حسینی و صدیق محمدی به طور شقاوت بار گرفته شد که آنها نیز مانند دیگر زندانی سیاسی محکوم به اعدام، متهم به محاربه و اقدام علیه امنیت ملی شده بودند. برخی از آنان نیز متهم به مشارکت در قتل "ماموستا محمد شیخ الاسلام"، نماینده دست نشانده حکومت در استان کردستان در مجلس خبرگان بودند. این در حالیست که به گفته "کانون مدافعان حقوق بشر" این متهمان هنگام قتل وی در زندان بودند و نمی توانستند در قتل فرد مذکور مشارکتی داشته باشند.
اگر چه اعدام و گرفتن حق زندگی از کسی، به هر جرمی، محکوم است، اما در بیشتر کشورهایی که این مجازات را به صورت قانونی اجرا می کنند، حکم آن در پی محاکمه ای طولانی و علنی و ارایه مدارک لازم و با داشتن وکیل صادر می شود. ماشین کشتار جمهوری اسلامی که تنها به منظور ایجاد رعب و وحشت در میان مردم و جلوگیری از قیام و خیزش آنان در کار است، به چنین ملزوماتی تن نمی دهد و کشتار از نوع فاشیسم هیتلری را برگزیده.
همبندان این 6 قربانی از گرفتن اعتراف تحت شکنجه و حبس در انفرادی خبر می دهند. آنها همچنین در نامه ای سرگشاده، جرم خود را "نشر خیر و بیان ظلم حکومت ایران به اهل سنت و دفاع از مظلومیت شان" عنوان می کنند و یکی از همبندان نزدیک حامد احمدی می گوید: "ﺣﺎﻣﺪ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﺍی ﻧﺒﻮﺩ. ﻣﻦﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﺍی ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﻣﺎ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺍﺯ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ. ﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻧﺒﺮﺩﯾﻢ. ﻣﺎ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻗﺘﻞ ﻧﺸﺪﯾﻢ. ﻭﺍﻟﻠﻪ ﺍﮔﺮ ﻋﻀﻮ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺳﭙﺎهیها ﻭ بسیجیهای ﺩﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﺎﻭﺿﻪ ﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ."
کشتارهای جمعی زندانیان، تحویل ندادن پیکرهای این قربانیان به خانواده ها و جلوگیری از برگزاری مراسم سوگواری آنها برای عزیزان شان، جلوگیری از تدفین قربانیان در کردستان و دستگیری عده ای از فعالان از جمله دکتر محمد ملکی، محمد نورى زاد و شهناز کریم بیگى، مادر مصطفى کریم بیگى، یکى از قربانیان عاشوراى ٨٨ که برای همدردی با خانواده ها حضور یافته بودند، همه نشاندهنده وجود یک واقعیت دردناک برای رژیم است: مردم سراسر ایران از یک درد مشترک رنج می برند و تنفر آنها هم سراسری، بدون تفاوت نژادی، دینی و ملی نسبت به حکومت است. از این روست که فاشیسم مذهبی جمهوری اسلامی هم از تمام بخشهای جامعه قربانی می گیرد.
