شب شاید ساعت یازده بود که درِ اتاق به صدا در آمد. دو مـآمور ارشد انتظامی بودند. گفتند: بیرون بیا. رفتیم و در لابی هتل دالاهو - که یک هتل معمولی است - نشستیم به صحبت. سخن مآموران این بود که: خودت راهت را بگیر و از استان خارج شو. بعدها دانستم این مآموران تحت فشار نمایندگان مجلس و دستگاههای امنیتی از من می خواستند که: از استان خارج شوم. به آنان گفتم: من فردا می خواهم به تماشای لاله های واژگون ایلام بروم. گفتند: از ما اینجور خواسته اند که شما باید از استان خارج شوید. گفتم: من با پای خودم نمی روم. مگر این که به زور متوسل شوید. و گفتم: من هستم شما نیز به کار قانونی خود عمل کنید. آنها رفتند و من مشغول کار خود شدم تا ساعت پنج صبح. شاید نیم ساعت نخوابیده بودم که ضربه ای بر در نشست. بلند شدم و در را گشودم. پنج نفر از برادران بودند. یکی شان با تحکم گفت: لباست را بپوش و وسایلت را جمع کن.

از این که برادران خودشان پای پیش نهاده بودند، شادمان شدم. من هماره از پرداختن به حاشیه ها پرهیز کرده ام. و مثلاً هرگز با مآموران رده ی چند سپاه و اطلاعات به بحث و مجادله نمی پردازم. آنها مآمورند و معذور. اگر سخنی هست باید با اصل کاری هایشان گفت. لباس پوشیدم و وسایلم را برداشتم و با هم سوار آسانسور شدیم و رفتیم پایین. هزینه ی هتل را پرداختم و کارت شناسایی ام را گرفتم و همگی از هتل بیرون زدیم. در آن گرگ و میش صبح، مرا سوار صندلی عقب یک اتومبیل سمند کردند و دو نفر در چپ و راست من نشستند. اتومبیل به راه افتاد و از شهر بیرون زد. از خود پرسیدم: به کجا می برندت؟ به خود پاسخ دادم: کجایش مگر مهم است؟ بگذار به هر کجا که دلشان می خواهد ببرندت. انتهای این مسیر زیر خاک است. و تو، مدتهاست که جنازه ات را به دوش می بری.