جلوگیری از انتشار روزنامه محفل مزبور به نام "9دی"، در همین حال علامت آشکاری از ژرفش شکاف در باند ولی فقیه و دُشوار شدن روزافزون مُدیریت داخلی آن از سوی "فصل الخطاب" است. چنین می نماید که آقای خامنه ای به شتاب در حال پرتاب شدن به شرایطی است که پس از خیزشهای 88 و خُرد شدن اقتدار او شکل گرفت و با نافرمانی آقای احمدی نژاد، گُماشته اش بر منصب ریاست جمهوری، برجسته می شود.

همان تنگنایی که در دوره مزبور آقای خامنه ای و زیردستانش را در برخورد به فراکسیون نظامی - امنیتی دولت فلج کرده بود، این بار نیز فرمان رویکرد و تاکتیکهای آنان را در دست دارد. آقای خامنه ای در همان حال که شاهد شکل گیری یک قُطب قُدرت به قیمت از دست رفتن اتوریته خود بود، همزمان بنا به ضرورت سرکوب جامعه و کیش کردن رُقبای جراحی شده، از خدمات آن در این مسیر نیز نمی توانست چشم پوشی کند. اکنون نیز او برای محدود نگه داشتن آثار و پیامدهای "جام زهر" هسته ای چه در بُعد اجتماعی و چه در پهنه دستگاه قُدرت، به حُضور موثر این طیف وابسته است.

با این همه، یک تفاوت مُهم، دوره دُوُم ریاست جمهوری گُماشته نافرمان را به زیان آقای خامنه ای از دوره کنونی مُتمایز می سازد؛ در حالی که شکاف در "بالا" در دوره یاد شده بدون مُداخله نیروی سوم و فقط توسُط دو سوی آن پُر و خالی می شد، اینک فاکتور سومی در نقش جناح میانه حُکومت و دولت آن به مُعادله افزوده شده است. این بدان معناست که هر حُفره ای که آقای خامنه ای بکاود، از سوی آنان پُر می شود و به همان میزان که زیرمجموعه اش را تضعیف کند، جناح رقیب را تقویت و زیر پای خود را خالی کرده است.