با این حال گمان نمی رود این جانبداری شرمگینانه و کشدار از توافُق وین، برای خاموش ساختن آنها کافی باشد. ابواب جمعی آقای خامنه ای برای واگذاشتن دستاویز "دلواپسی"، به چیزی کمتر از موضعگیری صریح وی و وامدار شدن اش رضایت نمی دهند.

تازه ترین سُخنان آقای خامنه ای نشان می دهد که فشار از دو سوی زیردستان و نیز رُقبا برای بیرون آوردن او از پُشت پرده نازُک "بی طرفی" که به گونه نامُوفقی تلاش کرده از آن به مثابه ضربه گیر استفاده کند، تحمُل ناپذیر شده است. او که کمتر از دو هفته پیش، با تاکید بر بلاتکلیف بودن توافُق، هنوز برای خود بین دو صندلی فضا می خرید، امروز از "پایان مُذاکرات" و به بیان روشن تر، تعیین تکلیف آن خبر می دهد.

آقای خامنه ای پیشنهادی نیز برای تغییر ریل دلواپسی هسته ای دارد؛ او نگرانی از "نُفوذ پیچیده و تدریجی دُشمن" را به امربران خود توصیه می کند. وی گمان می برد این نقشه می تواند یک راه حل پُرسود برای او باشد، بدین گونه که از یک طرف گریبانش را از چنگ همریشان "دلواپس" و سردرگُم رها سازد و از طرف دیگر، جبهه مُنسجمی را در خدمت رفع نگرانی و هراس واقعی او از پیامدهای سیاسی و اجتماعی "جام زهر" هسته ای شکل دهد.

ولی فقیه رژیم مُلاها برخی از خُطوط "دلواپسی جدید" را نیز در سُخنانش برشمُرده است. او به "مُشکلات فرهنگی" اشاره کرده که به گفته او "گاه خواب را از سر انسان می رُباید" و همچنین نسبت به "خطر رخنه دُشمن" و "مشغول شدن آن به کارهای خطرناک فرهنگی، اقتصادی و سیاسی" هُشدار داده است.

بسته ارایه شده آقای خامنه ای در حقیقت فرمان یورش به جامعه و همزمان شیپور مهار باند رقیب است. او محورهای عینی فعالیت و تاثیرگذاری زیر مجموعه نظامی و امنیتی خود را طرح و مُعرفی کرده است و از این راه کوشش می کند هم آنها را مُدیریت کند و هم ابزارهای رسمی اعمال قهر حُکومتی را علیه خطرات آرایش دهد.