خیمه شب بازی ریشخندآمیز باند حاکم جمهوری اسلامی با نقش آفرینی آقای احمدی نژاد، پایانی مُفتضحانه یافته است. آیت الله علی خامنه ای، رهبر باند مزبور، ناچار گردیده به گونه آشکار و بر صحنه عُمومی، سوت عقبگرد پادوی خود از رقابت انتخاباتی را به صدا در بیاورد؛ اقدامی که نقش تعیین کننده او در این نمایش را برخلاف تمایُلش آشکار ساخته است.

پس از به راه افتادن یک مُشاجره پُر حرارت در باند ولی فقیه پیرامون مضمون دیدار محرمانه "رهبر" با آقای احمدی نژاد و ارسال پیغام با واسطه، اینک آقای خامنه ای خود "پُشت بُلندگو" قرار گرفته تا اطلاع دهد: "به ایشان گفتم شُما در فلان قضیه شرکت نکنید."

این گام از آن رو به آقای خامنه ای تحمیل گردید که نشانه های روشنی از تلاش پادوی کُهنه کار برای برگرداندن کارت "آقا" به خودش و ادامه بازی به اختیار خود پدیدار گردید. او از طریق نزدیکان و همپالگیهای اش، اخباری را که آقای خامنه ای از دیدار با وی لانسه کرده بود، "غیرموثق" مُعرفی کرد و بدینوسیله آقای خامنه ای را در برابر گُزینه ماندن در پُشت صحنه یا جلو آمدن و پرداخت هزینه گذاشت.

آقای احمدی نژاد، گُماشته پیشین ولی فقیه بر منصب ریاست جمهوری، در ادامه یک کمپین تبلیغاتی و مانور گُسترده روی "تک دوره ای شدن روحانی" به صحنه وارد شده بود. او به گونه نمایان و مُشاهده پذیر، به تهدید مزبور که تنها مصرف خارجی داشت، تجسُم مادی می داد.

در این راستا، سُخنگوی فراکسیون نظامی – امنیتی باند ولی فقیه تور تبلیغاتی خود را به اُستانها آغاز کرد و به گونه خزنده به میدان سیاست روز و جاری وارد شد؛ تحرُکاتی آشکارا سیاسی که بدون چراغ سبز "مقام مُعظم" نمی توانست صورت بگیرد.

اینک چنین می نماید که محلی برای کاربُرد ترفند مزبور به جا نمانده باشد و ماهیهایی که باند حاکم اُمیدوار بود بگیرد، به قُلاب آن نُک نزده اند. آنچه که از این برکه به دامن آقای خامنه ای جهیده، خرچنگی با چنگالهای گُستاخ است که به ریش او چسبیده است.

آیت الله خامنه ای با این ابتکار باجگیرانه، مثال تازه ای از کوته بینی و گیج سری سیاسی خود عرضه کرد. نخُست، او با میدان دادن به پادوی یاغی شده نشان داد که از ظرفیت تجربه اندوزی و درس عبرت گیری بی بهره است. سپس، وی با ناتوانی در به پایان بردن مطلوب مُعادله ای که گشوده بود، نداشتن اتوریته لازم برای دست یازی به تاکتیکهایی که مساله قُدرت در کانون آن قرار دارد را به روشنی به رُخ همگان کشید. و سرآخر، یکبار دیگر به اثبات رساند که مُحاسبات خارجی اش تا چه اندازه بی بُنیاد و تاریخ اعتبار راهکارهای بیرون آمده از این هوس رانی، چقدر کوتاه است.

اگرچه آیت الله خامنه ای با استدلال "مُضر بودن دو قُطبی در کشور" و اشاره نهان به خیزشهای ۸۸ و ۸۹، فراکسیون نظامی – امنیتی را توجیه کرده، اما رفتن او "پُشت بُلندگو"، هنوز آخرین حرکتی نیست که روی صفحه شطرنج دو نفره با آقای احمدی نژاد بازی می شود.