روزنامه هفت صبح: چهار سال پیش تقریبا در همین ایام کره شمالی بودم. کره شمالی را نه من که خیلی ها اینجوری دیده اند:

1 از دم گیت ورودی فرودگاه،‌یک مامور امنیتی دنبالت می آید که اسمش «راهنما» است. همه جا همراهت است حتی ـ‌ ببخشید ـ‌تا پشت در دستشویی.

2 مردم صبح زود که می روند سرکار، کسل تر و خموده تر و افسرده تر از دیشبی هستند که از کار به خانه برگشته اند.

3 مردم ماشین شخصی ندارند و آنطور که راهنمایم می گفت:«رهبران مان به خاطر اینکه سلامت بمانیم ماشین بهمان نمی دهند تا پیاده برویم و چاق شویم.»

4 کنکور و دانشگاه حتی در پایتخت مال فرزندان مقامات امنیتی و نظامی و حزب حاکم است. در بقیه شهرها، حد تحصیلات مشخص شده. عده ای می توانند دیپلم بگیرند، تعداد بیشتری سیکل وعده زیادتری تا پایان ابتدایی درس می خواند.

5 هیچ کس ایمیل شخصی ندارد و اگر آدرس پست الکترونیک کسی را بخواهی یک ایمیل دولتی تحویلت می دهد و می گوید مامور مربوطه که بداند برای من فرستاده ای،‌پرینتش را به من می دهد.

6 اگر هوس روزنامه خواندن کنی باید امروز سفارش بدهی تا شب برایت چاپ کنند و فردا بروی بگیری.

7 محکومی به دیدن دو شبکه تلویزیونی.
یکی از عصر تا سرشب و دیگری از عصر تا یکی دو ساعت بعد از غروب افتاب. نصف بیشتر برنامه ها به هم نشان دادن«اون» و رقص و آواز و طبیعت اختصاص دارد.

8 حتی اگر بخواهی به سفارت کشورت بروی،‌ مامور امنیتی لازم می داند همراهت بیاید.

9 گاه و بیگاه مجبوری بروی جلوی مجسمه بابا و بابابزرگ« اون» تعظیم کنی.

10 براساس جایگاه اجتماعی ات، درآمدی داری که فقط می توانی از فروشگاه هایی که مربوط به طبقه خودت است خرید کنی. اگر بخواهی گوشت بخوری و مثلا هوس گوشت گوسفند کنی باید دو تا سه برابر گوشت سگ هزینه کنی.

11 غیر از پایتخت که به زور بزک دوزک قیافه اش را ـ آن هم در معابر اصلی‌ ـ‌ تزئین کرده اند، بقیه کشور را نکبت فراگرفته و فقر از در و دیوارش بالا می رود.