دینی که دولت را کند تسخیر

کُند است وقید و حلقه و زنجیر
دین دروغ است و ظلام و ظلم

بند است و دام و دشنه و شمشیر
دین در حکومت آلت قهر است

در چنگ بی شرمان بی تدبیر
تاج تقدّس می زند بر سر

تخت تکبر می نهد در زیر
در جلد پیغمبر شود پنهان

در غارت باور بود پیگیر
حکم الهی در کَفَش خنجر

آیات قرآنش طناب و تیر
گوید که حکم از آسمان دارد

تا آدمیت را کند تکفیر
گوید که صیقل داده تیغش را

دست خدا در چرخۀ تقدیر
غیر از دروغ از وی نخواهی دید

نی جز فریب و حیله و تزویر
غیر از قتال از وی نخواهی یافت

یا بدسگالی بر جوان و پیر
مگذار تافرمانروا گردد

گرگ و شغالت در لباس شیر
کاخ حیاتت را کند ویران

دیوان عمرت را کند تفسیر

31//2013

آرزو

آرزو کُشت و بویه کاست مرا
هرکرا خواستم ، نخواست مرا !
ریشه در خاک هست؟ هست ! اما ؛
خاک از ریشه ها جداست مرا
دست سودا به دامن هیچ است
پای آمال در هواست مرا
بهترین خانه ، غربت است ، آری
خوشترین گوشه انزواست مرا

1/8/2013

نوآور دینی

نو آورندۀ دینید و اهل ایرانید
فروختید وطن را ، ولی نمیداند
به دشمنان وطن سرسپردگان بودید
هنوز بر سر آن قول و عهد و پیمانید
چنین که نیست غمی تان به غیر «حفظ نظام»
اگر نه خائن بر ملتید ، نادانید !

1/8/2013

***

حکومت شرع

شرع اگر حاکم شود جلاد و پیغمبر یکی ست

دزد در راه و فقیه شهر بر منبر یکی ست

کار دنیای تو گر افتد به دست اهل دین

روزگارت در وطن با تلّ خاکستر یکی ست

اهل دین خواهد که عقبی را به دنیا آورد

زین سبب دنیای تو با عرصۀ محشر یکی ست

چون عبادت صحنۀ جنگ است و میدان نزاع

سنگ با سجاده و محراب با سنگر یکی ست

نور با ظلمت معادل روز با شب هم عنان

داد بابیداد و عادل با شقاوتگر یکی ست

2/8/201013

****

«آقای دکتر اسم خدا را نبرید، خدا نیست، نیست، نیست. . ...»
نقل از سخنان عبدلکریم سروش
.......................................
گر خدایی بود

گر خدایی بود ، مُلایی نبود
ابلهی ، صدری و آقایی نبود!
اهل زهد و طالب ِ دین را به دل
اشتیاق حکفرمایی نبود
آن که خود را آیت او می شمرد
آیتِ کژ خویِ کژرایی نبود
دوستدار پَستی و نامردمی
دشمن بی رحم ِدانایی نبود
خاطرش ذوق بداندیشی نداشت
زخمه اش صیتِ بدآوایی نبود
اینچنین در مجلس روحانیان
خون به جای باده پیمایی نبود
گر خدایی بود جای اهل دین
در صف دزدان دریایی نبود !

3/8/2013

***

فرزند فردا

زانچه بر ما رفت‌ای فرزند فردا هیچ یادت هست؟

روزگار، این حاصل از بختِ بدِ ما، بر مرُادت هست؟

سر به تسلیم و رضا افکنده داری پیش ِ عصر خویش

یا به دیروزی ـ که امروز است ما را ـ اعتقادت هست؟

دوست می‌ داری که در دوران ما می‌ زیستی برخاک؟

حسرتی آیا به دل، زین روزگارِ کژ نهادت هست؟

هیچ می‌ گویی دریغا روزگار مردم پیشین؟

یا تصوّر، هیچگاه از اینهمه ظلم و فسادت هست؟

کاش می‌ شد تا ز ما میراثی از این نیک ‌تر بودت

راهت از ما بسته ماند! آیا گذار از انسدادت هست ؟

ما چنان آلودۀ بخت سیاه خویشتن بودیم

کز تومان یادی نمی‌ رفت، این خبر با پیکِ بادت هست؟

خاکِ مرگ افشانده بود آن حکفرمای بد اندیشی

زان بد اندیشی نشان در نطفه و خون و نژادت هست

ما به دام اهل دین، مصلوب اندوه و محن بودیم

دور از این بیداد کیشان، لحظه‌ای لبخندِ شادت هست؟

م. سحر