دمیتری کیسلف مجری خبر با حالت مغموم اعلام کرد: «در جبهه عملیات ویژه [در اوکراین]، این هفته تا به حال دشوارترین هفته بوده است.»

او گفت: «اوضاع به ویژه در جبهه خارکیف بسیار سخت بود که پس از هجوم نیروهای دشمن که شمارشان بیشتر از نیروهای ما بود، سربازان [روس] مجبور به ترک شهرهایی شدند که پیش‌تر آزادشان کرده بودند.»

به جای «آزاد شده» بخوانید «تصرف شده». مسکو ماه‌ها پیش این مناطق را اشغال کرده بود ولی پس از ضد حمله رعدآسای ارتش اواکراین، نیروهای نظامی روسی قلمروهای قابل توجهی را در شمال شرق اوکراین از دست دادند.

در عین حال، رسانه‌های حکومتی روسیه می‌کوشند حفظ ظاهر کنند. رسمأ، آنچه را که در خارکیف اتفاق افتاده است اینجا «عقب‌نشینی» نمی‌خوانند.

این «شکست» در شبکه‌های رسانه‌های اجتماعی حامی روسیه و میان وبلاگنویس‌های «ميهن‌پرست» روسی باعث خشم شده است و نیروهای نظامی را متهم به ارتکاب خطا کرده‌اند.

رهبر قدرتمند چچن، رمضان قدیروف نيز همین موضع را گرفته است.

آقای قدیروف هشدار داده است: «اگر امروز یا فردا هیچ تغییری در راهبرد رخ ندهد، ناچار خواهم شد با رهبری وزارت دفاع و رهبری کشور صحبت کنم تا وضعیت واقعی روی زمین را برای‌شان توضیح دهم. وضع خیلی جالبی است. شگفت‌آور است.»

شش ماه از حمله تمام عیاری که به دستور ولاديمیر پوتین به اوکراین آغاز شده گذشته است. در روزهای اول پس از حمله، به یاد می‌آورم که سیاستمداران، مفسران و تحلیل‌گران تلویزیونی روس پیش‌بینی می‌کردند که آن‌چه کرملین «عملیات نظامی ویژه» می‌خواند ظرف چند روز جمع خواهد شد؛ و مردم اوکراین به استقبال سربازان روس به عنوان منجیان خود خواهد رفت و دولت اوکراین مثل آب خوردن فرو خواهد ریخت.

اما شش ماه گذشته حاکی از این است که تصمیم رئیس‌جمهور پوتین برای حمله به اوکراین اشتباه محاسباتی بزرگی بود. روسیه که نتوانسته بود به پیروزی سریعی دست پیدا کند گرفتار یک حمله طولانی مدت و خون‌بار شد و سلسله‌ای از شکست‌های خفت‌بار را متحمل شده است.

وقتی شبح شکست‌ناپذیری یک رهبر خودکامه آرام‌آرام محو می‌شود، می‌تواند برای رهبر مزبور مشکلاتی را ایجاد کند. ولادیمیر پوتین تاریخ روسیه را می‌داند. رهبران سابق روسیه که به جنگ رفته‌اند و پیروز نشده‌اند عاقبت خوشی نداشته‌اند.