جوانان بااستعداد و تحصیلکرده ایران به طور مداوم با مهاجرت‌شان نمادی پرورش یافته از وجهه ملی ایرانیان بوده‌اند. ایرانیان چه در قالب ریاضیدان چه دانشمند رایانه چه هنرمند و چه انسان‌شناس شهرتی جهانی به عنوان افرادی سخت کوش و خلاق کسب کرده‌اند هر چند که سهم آنان از این درخشش عاید کشور‌های خارجی می‌شود نه ایران.

با گذشت زمان نام ایران به کشور محل فرار مغز‌ها تبدیل شده است. فرار مغز‌هایی که قدرت ایران را برای مقابله با چالش‌ها و ارائه خدمات به شهروندانش تضعیف می‌کند. مقام‌های دولتی ایران به طور مرتب از فرار سرمایه انسانی که باعث افزایش هزینه و خسارت برای پیشرفت آن کشور می‌شود گلایه کرده و تعهد خود را برای مهار این روند اعلام نموده اند. با این وجود، آنان برای جبران خسارات جبران ناپذیر ناشی از فرار نخبگان اقدامی عملی انجام نداده اند.

به گزارش فرارو به نقل از آسیا تایمز، اگرچه سیل دانشجویان و فارغ التحصیلان ایرانی که روانه دانشگاه‌های امریکا و اروپا می‌شوند نشان دهنده آن است که ایران چیز‌های زیادی برای عرضه به جهان دارد و سرمایه‌های انسانی آن کشور بسیار زیاد هستند، اما سناریوی اسفناک دیگری را به تصویر می‌کشد؛ این که ایران از بهترین افکار خود بی‌بهره خواهد ماند و مهم‌ترین وظایف به افرادی محول خواهد شد که صلاحیت انجام آن را ندارند.

از آنجایی که تعداد بیشتری از متخصصان و تحصیلکردگان وطن خود را ترک می‌کنند تا فرصت‌های شغلی و زندگی بهتر را در کشور‌های دیگری بیابند، دولت ایران مصلحت دیده تا دست کم به صورت اسمی به توسعه ظاهری علمی کمک کند. مقام‌های دولت «ابراهیم رئیسی» رئیس جمهوری ایران با استناد به داده‌های بین المللی که ایران را در رتبه پانزدهم جهان از نظر مقالات و ارجاعات علمی بین المللی قرار داده درباره جهش‌های عظیم ایران در علم و گام‌هایش برای تبدیل شدن به قطب دانش در خاورمیانه می‌بالند و اشاره می‌کنند که ایران از نظر تعداد مقالات دانشگاهی از سوئیس، بلژیک و اتریش پیشی گرفته است.

فراوانی انتشار مقالات بررسی شده توسط دولت ایران به عنوان منظره‌ای از موقعیت پیشرو آن کشور در تولیدات علمی و جایگاه آن به عنوان یک کشور توسعه یافته در حالی مطرح می‌شود که معیار‌های اقتصادی فاجعه بار تصویری مبهم از معیشت مردم ایران را ترسیم می‌کند وضعیتی که به دلیل سال‌ها تحریم بدتر شده است. با این وجود، علیرغم تلاش مداوم دولت ایران برای ایجاد انگیزه افزایش بازده علمی در قالب مقالات منتشر شده در نشریات علمی تحقیقات قابل اعتماد یا اکتشافات پیشگامانه‌ای را به همراه نداشته و تولید مقالات بیش‌تر به معیاری برای ارتقای رتبه علمی تبدیل شده است. هم چنین، نقض حق چاپ و سرقت ادبی در تولید آثار علمی از سوی دولت ایران مورد تایید قرار گرفته است.