در بحبوحه گمانه‌زنی‌ها و تحلیل‌های متعدد پیرامون مذاکرات جاری میان رژیم ایران و آمریکا، یک تحلیلگر مسائل بین‌الملل، در یادداشتی تحلیلی در روزنامه اعتماد با عنوان «ایران و آمریکا فرصت‌سازی یا زمان‌کشی؟»، پرسش‌های بنیادینی را مطرح کرده است که به قلب استراتژی‌ها و نیات احتمالی طرفین، به‌ویژه ایالات متحده در دوره (احتمالی) ریاست جمهوری دوباره ترامپ، می‌پردازد. این یادداشت سعی در واکاوی این موضوع دارد که آیا واشنگتن با رویکردی صادقانه و جدی پای میز مذاکره آمده یا سناریوی پیچیده‌تری با هدف خرید زمان و فعال‌سازی مکانیسم‌های فشار در جریان است.

آمریکا به دنبال توافق واقعی است یا دام "اسنپ‌بک" را پهن می‌کند؟

در عرصه پیچیده دیپلماسی بین‌المللی، تشخیص نیات واقعی بازیگران اصلی همواره یکی از دشوارترین چالش‌ها بوده است. علی آهنگر در تحلیل خود، دو پرسش کلیدی را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد که می‌تواند سرنوشت مذاکرات کنونی و آینده روابط ایران و آمریکا را تحت تاثیر قرار دهد: نخست، آیا ایالات متحده با صداقتی راستین و عزمی جدی وارد فرآیند گفتگو با ایران شده است، یا اینکه هدف اصلی از این تعاملات دیپلماتیک، صرفاً خرید زمان و به تعویق انداختن امور تا زمان فراهم شدن شرایط برای فعال‌سازی "مکانیسم اسنپ‌بک" و در نتیجه، بازگرداندن خودکار تحریم‌های همه‌جانبه شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران است؟

مکانیسم اسنپ‌بک: شمشیر داموکلس بر سر مذاکرات

"مکانیسم اسنپ‌بک" یا "مکانیسم ماشه"، یکی از بندهای مناقشه‌برانگیز در چارچوب توافق هسته‌ای پیشین (برجام) بود که به هر یک از طرفین توافق اجازه می‌داد در صورت تشخیص عدم پایبندی طرف دیگر به تعهداتش، فرآیندی را آغاز کند که منجر به بازگشت تمامی تحریم‌های بین‌المللی لغو شده ذیل قطعنامه‌های پیشین شورای امنیت می‌شد، بدون آنکه نیاز به رای‌گیری جدیدی در شورا باشد. نگرانی مطرح شده در یادداشت آهنگر ناظر بر این احتمال است که ایالات متحده، با وجود خروج یکجانبه از برجام در دوره اول ریاست جمهوری ترامپ، ممکن است در دوره جدید حضور خود در کاخ سفید، به دنبال ایجاد فضایی باشد که بتواند به نوعی از این مکانیسم علیه ایران بهره‌برداری کند، و مذاکرات کنونی تنها ابزاری برای مدیریت زمان تا آن مقطع باشد.