چین هفته گذشته در بیانیه‌ای از تلاش‌های امارات برای دستیابی به یک «راه‌حل مسالمت‌آمیز» برای موضوع این حمایت کرد. از سوی دیگر وزارت خارجه جمهوری اسلامی روز یکشنبه سفیر چین در تهران را در اعتراض به «حمایت مکرر» چین از «ادعاهای بی‌اساس» امارات احضار کرد.

امارات متحده عربی که مدعی حاکمیت بر جزایر سه‌گانه تنب کوچک، تنب بزرگ و ابوموسی در خلیج فارس است، در دهه‌های گذشته، خواهان ارجاع موضوع به دیوان بین‌المللی لاهه شده است.

جمهوری اسلامی می گوید که با توجه به همکاری‌های راهبردی تهران و پکن، انتظار دارد دولت چین در موضع خود در این زمینه تجدید نظر کند. این در حالیست که این اولین بار نیست که چین چنین موضعی اتخاذ می‌کند.

به گزارش ایران اینترنشنال، جمهوری اسلامی در سال‌های اخیر سیاست چرخش به شرق، یعنی نزدیکی به چین و روسیه را در پیش گرفته است. اما علاوه بر چین، روسیه نیز در زمینه پرونده جزایر سه‌گانه از ایران حمایت نکرده است.

سوریه هم به ایران خیانت کرده است

برخی رسانه های داخلی نوشتند: بیانیه مداخله‌جویانه سران اتحادیه عرب در منامه درخصوص مالکیت بر جزایر سه‌گانه با واکنش شدید تهران مواجه شد؛ اما آنچه در این میان تعجب کارشناسان را برانگیخت، امضای این بیانیه توسط عراق و سوریه بود.

سوریه که بعد از ۱۲ سال تعلیق عضویتش در اتحادیه عرب برای دومین سال است که در نشست سران عربی حضور پیدا می‌کند، با امضای بیانیه ای، موجبات تعجب تحلیلگران را فراهم آورد. زیرا نزدیک به یک دهه که سوریه درگیر جنگ داخلی و فشار‌های خارجی برای برکناری بشار اسد بود، ایران نه تنها در مهار و نابودی داعش کنار سوریه ایستاد بلکه با کمک به دولت اسد در شرایطی که حتی کشور‌های عربی منطقه نیز او را طرد کرده بودند، باعث شد اسد سرپا بماند. اما با فروکش کردن بحران در سوریه، از بین رفتن داعش و برقراری نسبی امنیت و ثبات در این کشور پساجنگی، امروز بشار اسدی که به جد به دنبال کمک‌های کشور‌های دیگر برای بازسازی است، آغوش خود را برای برادران عربش گشوده است.

چرا سوریه «نه» نگفت؟

اما پرسش مهم امروز این است که چرا سوریه به رهبری بشار اسد که به عنوان متحد ایران شناخته می‌شود، پای این بیانیه را امضا کرد؟ علیرضا مجیدی، پژوهشگر مسائل منطقه در این رابطه به «دنیای اقتصاد» گفت: «امروز در فضای طوفان الاقصی، سوریه می‌خواهد چهره خود را به گونه دیگری به نمایش بگذارد و نشان دهد که سوریه فقط ذیل مقاومت تعریف نمی‌شود؛ همچنانکه حتی یک نشست هم میان سران مقاومت در این مدت در سوریه برگزار نشد.»

مجیدی در پاسخ به اینکه عراق چرا این بیانیه را امضا کرد، نیز گفت: «دولت عراق و به خصوص دستگاه دیپلماسی عراق جهت گیری‌های ضدایرانی دارند و به دلیل ملاحظات داخلی آن را علنی نمی‌کنند. اما باید توجه داشته باشیم که دولت شیاع السودانی یک دولت ضدایرانی است و اگر پای بیانیه را امضا نمی‌کرد جای تعجب داشت.»