صبح‌ها به مدارهای پیش‌بینی‌شده‌مان برای روز نگاه می‌کردم و سعی می‌کردم به پنجره‌ای برسم که اگر دیدم در دید ما بود. گاهی اوقات برنامه کاری اجازه نمی دهد. گاهی اوقات، نور ناشی از انتقال روز/شب، عکاسی را غیرممکن می‌کرد. و اغلب ابرها درست بالای تهران نشسته بودند.

در نهایت، همه چیز هماهنگ شد و من توانستم چند عکس خوب بگیرم. مدار ما تقریباً مستقیماً از بالای سرمان عبور می کرد. در حدود 250 مایل بالاتر، این ممکن است نزدیکترین چیزی باشد که من تا به حال به جایی که پدر و مادرم به دنیا آمده اند و بزرگ شده اند خواهم داشت. حداقل سرگرم کننده بود که با آنها پیام بدهم و مکان های مختلفی را که در دوران بزرگ شدن و در اولین روزهای زندگی مشترکشان زندگی می کردند، روی عکسی که من گرفته بودم، ترسیم کنم...