این روزنامه نوشت: یک نکته به برخی «تحلیلگران مجازی»؛ اینکه ایران انتقام می‌گیرد یا نمی‌گیرد، ضربه باید بزند یا نزند، کی بزند، کجا را بزند، چه کند یا نکند، نیاز به توصیف صحنه مبارزه دارد؟ چطور درحالی‌که بخش گسترده‌ای از جنگ را اساسا نمی‌دانید، درباره جزئیات انتقام نظامی اظهارنظر می‌کنید و از آن زشت‌تر آنکه با مطالبات و اظهارنظر‌ها بر مبنای مجهولات مختلف چطور بی‌اعتمادی به فرماندهان را در صحنه رسانه ترویج می‌کنید؛ چرا اصرار دارید نقشه دشمن را تکمیل کنید؟

این منبع حکومتی ادعا کرد: شواهد نشان می‌دهد به اذعان دوست و دشمن، صحنه به لحاظ راهبردی در چنگ ما است. جمهوری اسلامی تاکنون حضور مستقیم در جنگ نداشته، می‌توان گفت ضربات ما راهبردی و در جهت محو اسرائیل بوده و ضربات اسرائیل در ابعاد عملیاتی بوده است.

خامنه ای و پاسدارانش بر سر یک دوراهی مرگبار

اگر چه برخی کشورهای غربی در روزهای آغازین جنگ در غزه، مدعی بودند که هیچ نشانه‌ ای از دخالت جمهوری اسلامی در این جنگ وجود ندارد؛ اگر چه خامنه‌ای تاکتیک «بزن در رو!» در پیش گرفته بود و خود را در پشت نیابتی‌هایش پنهان می‌کرد ولی با طولانی شدن زمان و استمرار جنگ و دیالکتیک تاثیر متقابل تک و پاتک‌ها برهم و روشنگری بسیاری از کارشناسان برای نشان دادن بانی و باعث این جنگ، اکنون کُد «سر مار» به یک کُد جهانی تبدیل شده است.

۶ماه پس از گذشت واقعهٔ ۷ اکتبر، اکنون با حمله به کنسولگری رژیم خامنه ای در دمشق، رسانه‌‌های خارجی می‌نویسند: رژیم ایران اولین بهای واقعی را روز دوشنبه برای جنگ نیابتی خود در خاورمیانه پس از کشته شدن فرماندهان سپاه که بذر هرج و مرج در منطقه را کاشتند، پرداخت. (وال استریت ژورنال)

خبرگزاری رویترز هم با تیتر "خطر تشدید بیشتر درگیری‌ها در خاورمیانه" نوشت. بنابر گواهی‌ها ایران اکنون در معرض یک تصمیم‌گیری جدی قرار دارد و دیگر بیش از این نمی‌تواند در سایه حرکت کند.

در درون نظام اکنون دو نظریه وجود دارد. برخی خواهان پاسخ سریع و به قول آنها اقدام قاطع با هدف شعله‌ور کردن آتش جنگ برای نجات از بن‌بست و باتلاق جنگ‌افروزی هستند. برخی دیگر اما خواهان خویشتن‌داری و «صبر استراتژیک!» که اسم مستعار ضربه‌خوردن و دم برنیاوردن است و پرهیز از افتادن به تلهٔ جنگ فراگیر با اسرائیل و آمریکا.

هر دو تمایل اتفاق نظر دارند که حمله روز دوشنبه اسرائیل یک «نقطهٔ عطف» است. نقطهٔ اشتراک دو تمایل،‌ اعتراف به فرورفتن جمهوری اسلامی در باتلاق جنگ‌افروزی است. به‌عبارت دیگر اگر خامنه ای دست به اقدام نظامی بزند، بیش از پیش در این باتلاق فروخواهد رفت در جنگی گرفتار خواهد شد که توان و بنیهٔ استراتژیک آن را ندارد و ادامهٔ ضربات موجب ریزش نیروهای داخلی و نیابتی او می‌شود به همین دلیل از آن می‌پرهیزد.

از سوی دیگر اما اگر دست رو دست بگذارد، باید شاهد ترورهای بعدی و پیشروی طرف مقابل باشد.