سوئد آخرین کشور حوزه بالتیک بود که به ناتو محلق شد و امروز به غیر از روسیه همه همسایگان این کشور در حوزه بالتیک، عضو ناتو هستند. پیام این اتفاق روشن است؛ روسیه در دریای بالتیک محاصره است و تنها فضای گریز جغرافیایی-ژئوپلیتیکی این کشور در مناطق دریایی قابل کشتیرانی، دریای سیاه و بندر ولادی وستوک در شرق دور خواهد بود. البته باید اشاره داشت که عبور از دریایی سیاه به واسطه چراغ سبز ترکیه از طریق تنگه‌های بسفر و داردانل، امکان پذیر است که بستر وابستگی بیشتر روسیه به ترکیه را در بلند مدت و حتی آینده نزدیک، فراهم می‌کند.

با پیوستن سوئد به ناتو کنترل این ائتلاف بر منطقه شمال اروپا تکمیل می‌شود و بالتیک را عملا به «دریای ناتو» بدل می‌سازد. هیچ زمانی در تاریخ روسیه به اندازه امروز این کشور در محاصره جغرافیایی و انزوای ژئوپلیتیکی نبوده و بی شک انزوای جغرافیایی برای روسیه وزن پایین ژئوپلیتیکی را به همراه خواهد داشت.

سوالی که اینجا مطرح می‌شود این است که چگونه روسیه می‌تواند در مقابل اروپای هر روز متحدتر، توازن قوا برقرار سازد؟ قرار بود تهاجم روسیه به اوکراین برای جلوگیری از پیشروی ناتو به شرق اروپا و غرب روسیه باشد. روسیه به اوکراینی حمله کرد که هنوز عضو ناتو و اتحادیه اروپا نبود و بهانه آن پیشروی ناتو به سمت شرق بود. حال آن که ناتو با قاطعیت در حال پیشروی و گسترش به شمت شرق است.

روسیه هر روز در قیاس با گذشته خود بیشتر در گرداب انزوای ژئوپلیتیکی-جغرافیایی فرو می‌رود. در سرتاسر مرزهای روسیه دسترسی این کشور با متحدان خود به شکل سنتی که در گذشته بود قطع شده است. با نگاهی ساده به نقشه جهان می‌توان این مسئله را دریافت که روسیه زندانی جغرافیای خود است و بجای ایجاد ارتباط با همسایگان، قدم در راه توسعه ارضی و ایجاد چالشی برداشت که امروز انتظار پیامدهای آن را ندارد.