فیلیپ کروف، رئیس ارتباطات برنامه جهانی غذا در افغانستان در گفتگو با آناتولی گفت: «بعضی از کسانی که در حال حاضر تحت تأثیر بحران گرسنگی قرار گرفته‌اند، زنان و کودکان هستند. در حال حاضر، یک سوم جمعیت افغانستان، یا نزدیک به 16 میلیون نفر گرسنه هستند و هر ولایت در سطح بحرانی ناامنی غذایی یا بالاتر از آن قرار دارد».

کروف گفت: «15.8 میلیون نفر در افغانستان در شرایط ناامنی غذایی حاد قرار دارند و از این میان 3.5 میلیون نفر با شرایط اضطراری ناامنی غذایی مواجه هستند. سوء‌تغذیه حاد و شدید یکی از بدترین مواردی است که متأسفانه کودکان به طور منظم بر اثر آن می‌میرند.»

ارقام سازمان ملل تصویری تلخ را برای زنان و دختران ترسیم می‌کند، به طوری که تخمین زده می‌شود در سال 2023 در افغانستان یک میلیون زن باردار و شیرده دچار سوء‌تغذیه بوده‌اند.

حدود دو میلیون دختر و پسر زیر 5 سال با سوء‌تغذیه حاد و متوسط مواجه بودند و نزدیک به 860 هزار دختر و پسر زیر 5 سال دچار سوء‌تغذیه حاد شدید بودند.

یک تفاوت فاحش در مقایسه افغانستان با سایر کشورهایی که با بحران‌های غذایی دست و پنجه نرم می‌کنند، سطح دسترسی است. در افغانستان، بر اساس برنامه جهانی غذا، مواد غذایی در اکثر نقاط کشور، حتی در شهرستان‌های دورافتاده کوچکتر، موجود است اما چالش این است که خانواده‌ها و در بیشتر موارد، زنان و دختران، نمی‌توانند به آن دسترسی داشته باشند، زیرا پول لازم برای خرید آن را ندارند.

کروف توضیح داد: «افغانستان دچار بحرانی است که در آن آسیب پذیرترین قشر یعنی زنان و کودکان نمی‌توانند به مواد غذایی موجود در بازار دسترسی داشته باشند. محدودیت‌های اعمال شده بر اشتغال زنان به شدت بر خانواده‌هایی که زنان تامین کننده اصلی آن هستند، تأثیر گذاشته است. بسیاری از این افراد زنان و بیوه هایی هستند که در حال حاضر نمی‌توانند برای کار بیرون بروند».

به گفته وی «زنان افغان دیگر حقوق نمی‌گیرند. آنها نمی‌توانند در خارج از خانه خود کار پیدا کنند و خرید مواد غذایی و نیازهای اولیه برای آن‌ها به طور فزاینده‌ای دشوار است. کودکان بیشتری به‌دلیل سوء تغذیه در بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها بستری می‌شوند که در برخی مناطق تخت‌ها کاملاً پر شده است».

او به شهادت زنانی اشاره کرد که از فرصت کسب درآمد محروم شده‌اند یا مواردی که شوهرانشان برای کار به کشورهای همسایه نقل مکان کرده اند اما قادر به ارسال پول برای خانواده خود نیستند.

این مقام برنامه جهانی غذای سازمان ملل گفت: «مادران در اینجا بسیار به قرض گرفتن غذا و پول، هم از مغازه داران و هم از اقوامشان متکی هستند. آن‌ها فرصت های بسیار کمی برای مراقبت از خود و فرزندانشان دارند».