این در حالیست که از چندی پیش قسمت غربی پارک قیطریه را یک حصار بزرگ کشیده‌اند و از قرار معلوم می‌خواهند آنجا مسجد بسازند. (فیلم زیر)

روزنامه شرق در این باره نوشته است: اگرچه تابلویی با اطلاعات دقیق پروژه ساختمانی مسجد در محل نبوده و رسم هم نیست که شهرداری این نوع پروژه‌ها را قبل از احداث به اطلاع مردم محل برساند و موافقت‌شان را جلب کند؛ اما وقتی یکی از همراهان از اهالی دفتر پارک سؤال کرده که «چطور ممکن است در چنین پارک مهمی این مساحت به این بزرگی را بخواهند خالی از درخت و تبدیل به مسجد کنند، پاسخ گرفته‌اند که دستور اکید از بالا است!».

او در ادامه افزود: همان‌طور که می‌دانید، پارک قیطریه از زیباترین و مهم‌ترین پارک‌های شمال شهر تهران است و در جوار مناطق قیطریه و چیذر و اندرزگو و بولوار کاوه قرار دارد. پارکی منطقه‌ای با یک مدیریت خوب. از سوی دیگر در این منطقه بدون اغراق بیش از 10 مکان مذهبی بسیار مهم وجود دارد: از امامزاده علی‌اکبر، امامزاده اسماعیل، حسینیه چیذر، چند مسجد و چند حوزه علمیه و... خود پارک قیطریه نیز دارای یک نمازخانه بزرگ است. واقعا چه لزومی دارد درختان این پارک زیبا را از بین ببرند و دوباره مسجد و مغازه بسازند؟ همین تعداد امامزاده و مسجد کافی هستند و این پارک تنها مأمن و فضای آرامش برای اهالی این محله‌هاست.

داستان قطع درختان در باغ‌های تهران موضوع جدیدی نیست. هزاران هکتار باغ خصوصی، بیشتر در پهنه‌های شمالی شهر تهران و همچنین در 300 روستای مشجر و باغسارانی که در داخل محدوده امروزی شهر تهران قرار داشت، به‌تدریج در طول نیم‌قرن اخیر از بین رفت تا جایش را ساختمان بگیرد.

برگردیم به پارک قیطریه. یکی گفت: خب بروند کمی آن‌ورتر مسجد را بسازند یا به قول شما اگر مسجد در محله زیاد هست، اصلا نسازند... . در همین دهه‌های اخیر صدها مسجد در تهران ساخته شده. همین آقای قالیباف در زمان شهرداری‌اش صدها مسجد ساخت. (که همه خالی است)

درباره ساخت مساجد جدید نیز نکاتی هست که کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند. مثلا ساخت همین مسجد اگر در یک زمین بایر می‌بود، مشکلی نداشت؛ ولی بریدن درختان یک باغ قدیمی برای احداث مسجد و مغازه کار جالبی نیست. در سال‌های اخیر در همان منطقه یک تهران شاهد احداث مساجد متعددی هستیم که کارواش (در خیابان دیباجی) و بقالی و مغازه‌های مختلف اجزای اصلی آن را در همکف تشکیل می‌دهند. در واقع به نظر می‌رسد ساختن مسجد بهانه‌ای بیشتر برای خلق فضاهای تجاری و... است و کمتر برای خلق محیطی معنوی و اجتماعی برای مردم محل.

گروه های مافیایی در پی تسخیر سیاست های دولت

فرشاد مومنی، عضوهیات علمی دانشکده اقتصاد دانشگاه علامه گفته: به حراج گذاشتن منابع استراتژیک کشور، دولت را به سمت ضعف شدیدتر و آسیب‌پذیری بیشتر سوق می‌دهد، زیرا سیاست‌هایش به تسخیر گروهای مافیایی و رباخوار درآمده است. من سوالم این است که این تجربه‌ها چند بار باید تکرار شود تا یک یادگیری حداقلی در سطح نظام تصمیم‌گیری کشور پدید بیاید. ما مظلومانه باید چقدر در مورد آثار بسیار مخرب این سیاستها گزارش بدهیم .