به این پرسش مهم پاسخ دهید :
آیا میخواهیم که مردم ایران به دست خود با حمله به اهداف نرم ؛ دست به یک جراحی بزنند و بهای آنرا بپردازند؟ یا اینکه میخواهند این جراحی با آثار و تبعات بسیار سنگینتر و مرگبارتر؛ توسط کشورهای بیگانه انجام شود؟
اگر گزینهٔ نخست را برگزینیم این اهداف نرم عبارتند از :
۱- تمامی مراکز اقتصادی که به صورت « رانت» در اختیار عمال رژیم قرار گرفته اند؛ باید به آتش کشیده شوند
۲- تمامی آخوندها بدون توجه به اینکه باچاره است و یا بیچاره است و با رژیم است و یا ساکت است؛ باید کشتار شوند
۳- خانواده های سپاهیان و بسیجیان باید مورد تهدید عملی بوسیلهٔ آتش زدن خانه ها و اموالشان و کشتار بیرحمانه؛ موجبات رعب و وحشت از انتقام مردم را بچشند؛ تا حلقه های سست نیروهای رژیم از هم بگسلند با اینگونه عملیات باید به نیروهای رژیم نشان داده شود که دیگر نمیتوانند به خاطر کشتار مردم؛ جایزه بگیرند و باید منتظر روزهای هولناکی باشند
۴- تشکیل گروههای شکار مزدوران سپاهی و بسیجی و نیروهای انتظامی؛ برای کشتن و یا بوجود آوردن معلولیت بوسیلهٔ زخمهای عمیق؛ که نه تنها از ردهٔ جنگی خارج شوند؛ بلکه موجبات هزینه های سنگین برای رژیم را نیز فراهم آورند
۵- انفجار در خطوط لوله های نفت و گاز صادراتی برای بوجود آوردن اختلال در منابع مالی رژیم
شاید بعضیها بگویند که این امور بسیار بیرحمانه هستند اما من میگویم که اگر بیرحمانه هستند؛ بسیار کمتر از کشتارهایی خواهند بود که توسط نیروهای بیگانه در بمبارانهای کور انجام خواهد گرفت و در نهایت نیز با ورود بیگانگان به سرزمین مان؛ دستمزدهای کلانی برای کشتارها خواهند خواست و چه بسا مجبور شویم؛ ۵۰ سال آیندهٔ سرزمینمان را به عنوان دستمزد تقدیم بیگانگان کنیم و آنچه که ازای آن به دست خواهیم آورد؛ حتی یک صدم آن چیزی نخواهد بود که با جنبش و انقلاب بیرحمانه میتوان به دست آورد من طرفدار « پاسخ ایرانی به مشکل مزدوران اسلام» هستم و نه « پاسخ بیگانگان به مشکل سرزمینی ایرانیان» زیرا بعد از آن سرزمینمان تا سالیان سال در جنگ و خون و بی ثباتی و فقر و تاخت و تاز مزدوران کشورهای همسایه خواهد سوخت (به عراق نگاه کنید تا بدانید که چه میگویم) به اپوزسیون قلابی هم نمیشود دل بست! این تنها چاره است

گزارش یا اعتراض به این نظر

هر مبارزه برایِ پیروزی به 2 ابزار احتیاج دارد؛
1؛نرم افزار+2؛سخت افزار
نرم افزار همانا اتحاد و هدفِ مشخص است خوب واضح است که اکثریتِ
مردم،این حکومتِ فاسد و مافیایی را نمی خواهند،بلکه خواهانِ حکومتِ مردمی
,دمکرات و وطن پرست و سکولار هستند ولی آیا این کافی است؟ حکومتِ
مردمی یعنی واگذاریِ قدرت به مردمانِ ایران به عوضِ تمرکزِ قدرت در
مرکز یعنی سیستمِ فِدِرالیستی یا اتحادیه ای ولی مُشکل اینجاست که همین مردم
که خواهانِ حکومتِ مردمی هستند در این مورد اتحاد ندارند این جاست که
مبارزه شکست میخورد چون مبارزان خودشان با خودشان در تضاد هستند
ابزارِ دوم سخت افزار است یعنی حضورِ فیزیکیِ مردم در مبارزه،و مشارکتِ
گسترده در سازمان دهی و ساختنِ تشکیلاتِ سیایی و همکاریِ گٌسترده و حتی
حضور میلیونی در خیابانها ولی بگذارید صادق باشیم شام و نهار هیچی

گزارش یا اعتراض به این نظر