وقتی که سپاهيان «قُتيبه»(سردارعرب)، سيستان را به خاک و خون کشيدند، مردی چنگ‌نواز، در کوی و برزن ِ شهر – که غرق خون و آتش بود – از کشتارها و جنايات «قُتيبه» قصّه‌ها می‌گفت و اشک ِخونين از ديدگان آنانی که بازمانده بودند، جاری می‌ساخت و خود نيز، خون می‌گريست…

و آنگاه، بر چنگ می‌نواخت و می‌خواند: