دوست ندارم اين صحنه را ببينم!

هرچند در بسياري از شهرها، اين كودكان يا متكديان، افراد مهاجري هستند كه از كشورهاي ديگر به آنجا پناه آورده‌اند اما حضور آنان، آرامش فكري شهروندان را مغشوش و احساسات آنان را مخدوش مي‌كند.
كيست كه از ديدن صحنه دست نياز دراز كردن يك انسان خوشحال شود؟! كدام انسان نوعدوستي از ديدن كودكان خياباني در سطح شهرها دل آزرده نمي‌شود؟! به هر حال، به رغم ناخوشايند بودن اين حضور، فعاليت متكديان و كودكان خياباني، به نوعي به سرجهازي شهرها بدل شده است!
هرچند در بين اين كودكان و متكديان، افراد واقعا نيازمند هم پيدا مي‌شود اما در موارد قابل توجهي هم برخي متكديان بدون آنكه نياز مالي داشته باشند، صرفا از سر عادت اقدام به چنين كاري مي‌كنند. بعضي ديگر از متكديان هم با وجود دارا بودن سلامت جسماني و عقلاني، فقط به خاطر راحت طلبي و تن‌پروري به دنبال كارهاي آبرومند ديگر نمي‌روند. كار به جايي كشيده شده كه حتي عده‌اي به صورت خانوادگي( پدر، زن و فرزندان) براي تكديگري راهي خيابان‌ها مي‌شوند!
از سوي ديگر، پاسكاري رسيدگي به امور اين دو گروه، خود يكي از معضلاتي است كه تداوم آن، اثرات سوئي را بر شهرها باقي خواهد گذاشت.
از اين رو، ساماندهي كارشناسانه كودكان خياباني و متكديان، بي‌ترديد يكي از خواسته‌هاي شهروندان است كه قطعا بايد از سوي مديران مورد توجه و رسيدگي ويژه قرار بگيرد. اين ضرورت در حالي است كه اين ساماندهي، در بسياري از موارد و اوقات، پاسكاري مي‌شود! از اين سازمان به آن سازمان! از اين ارگان به آن ارگان! و همين سبب شده است كه ساماندهي متكديان و كودكان خياباني دچار نوعي سرگيجه شود!