جمع کنید این بساط ماهواره‌ی میمون هوا کردن و تابلوهای «فرزند بیش‌تر زندگی شادتر» و «با یه گل بهار نمیشه» و خُرده فرمایش‌های این‌گونه را...!

همین دیشب، ساعت حدود بیست و دو و سی دقیقه بود. برای خرید خُرده‌ریزهای خانه و مقداری مواد غذایی و چهار تا خِرت و پِرت یخچالی، ماشین را روشن کردم که بروم فروشگاه شهروند میدان آرژانتین.

باید از چند تا خیابان و چهارراه و ... گذر می‌کردم. بدون استثنا پشت هر چراغ‌قرمزی که ایستادم، تعدادی مرد و زن و دختربچه‌هایی ده یازده ساله یا داشتند فال حافظ می‌فروختند یا گُل و ...، و یا گدایی می‌کردند!

اشک امانم نمی‌داد پشت فرمان!

من شاعرم و نویسنده و صدای این مردم.

شریک غم و شادی‌هایشان.

و مردم اعماق - که از میان آن‌ها برخاسته‌ام و از همان‌هایم - با این رنج‌ها و دشواری‌هایشان، طلبی کلان از همچو منی دارند!
چه باید می‌کردم جز لعن و نفرینی به این اوضاع؟

لعن و نفرینی که نهایتا از شعرهایم سر برخواهد آورد و روسیاهی این روزگار را ثبت و ضبط خواهد کرد برای آیندگان ...!

اما فعلا این‌جا در گوش‌هایی - اگر شنوا باشند - فریاد می‌کنم: