آقای آمانو که به تازگی از سفر به ایران و دیدار با سُخنگوی اتُمی آیت الله خامنه ای، آقای جلیلی بازگشته، در این گُزارش بار دیگر به گونه نااُمید کننده ای از ادامه پنهانکاری رژیم ولایت فقیه و فعالیتهای اتُمی آن با بار نظامی خبر داده است.

پیشتر، حاکمان ایران که در استانبول قول داده بودند پیشنهادهای مُشخصی برای حل بُحران به نشست بعدی در بغداد ارایه کنند، جز تردستی لفظی و مانور در زمین متروکه، چیزی روی میز مَذاکره نگذاشتند؛ رویکردی که از سوی مُخاطبانشان بی درنگ با اعلام حفظ تحریمها، اجرای مُجازاتهای تصویب شده و سر آخر گُسترش آن پاسُخ گرفت.

دو رویداد یاد شده توضیح می دهد که آقای خامنه ای و همدستانش بر ادامه مسیری که به رُکود اقتصادی کشور و فلاکت بخشهای وسیعی از جامعه مُنجر گردیده، اصرار دارند. آنها آگاهانه علیه پایه ای ترین نیازهای جامعه یعنی، امنیت، سلامت و معیشت تصمیم گرفته و سبُکسرانه و نابخردانه، مردُم و کشور را گام به گام آماج تهدیدهای خارجی بیشتری قرار می دهند.

این در حالی ست که حاکمان کشور نه راه حلی برای حل یا تخفیف بُحران دارند و نه قادر به مُدیریت آثار و پیامدهای آن هستند. واقعیت مزبور را پروسه تنش در روابط خارجی رژیم ولایت فقیه نشان داده و نشست بغداد بر آن صحه گذاشته است.