اگر ایرانیان همت کنند و کالاهای چینی را در داخل و خارج کشور تحریم و به دنیای مجازی هم گسترش دهند و خصوصن از کیفیت نازل کالاهای چینی ها و نقش رذیلانه چینی ها که از حکومت های سرکوبگر در برابر قردادهای ویرانگر حمایت میکنند دست به افشاگری بزنند چینی ها مجبور خواهند شد که دو بار فکر کنند ٬پاشنه آشیل چینی ها اقتصاد است بنابراین برای اینکه جلوی غارت ایران توسط چین و کشورهای مشابه را که با همکاری آخوندای دزد آدمکش انجام میشود باید اقتصادشان را هدف گرفت خصوصن هموطنان خارج کشور کافی است با پلاکاردی جلوی سفارتشان اعتراض کرد چینی ها بشدت از این نوع حرکات واهمه دارند ! تا لاقل از این طریق جلوی غارت کشور توسط ج ننگین اسلامی را گرفت

این هم از سانسورچی بقول بعضی ها "تنها کشوردمکرات خاورمیانه"

بیچاره بچه های فلسطینی که قربانی نفرت شما از رژیم اشغالگر ایران میشوند

هر مبارزه برایِ پیروزی به 2 ابزار احتیاج دارد؛
1؛نرم افزار+2؛سخت افزار
نرم افزار همانا اتحاد و هدفِ مشخص است خوب واضح است که اکثریتِ
مردم،این حکومتِ فاسد و مافیایی را نمی خواهند،بلکه خواهانِ حکومتِ مردمی
,دمکرات و وطن پرست و سکولار هستند ولی آیا این کافی است؟ حکومتِ
مردمی یعنی واگذاریِ قدرت به مردمانِ ایران به عوضِ تمرکزِ قدرت در
مرکز یعنی سیستمِ فِدِرالیستی یا اتحادیه ای ولی مُشکل اینجاست که همین مردم
که خواهانِ حکومتِ مردمی هستند در این مورد اتحاد ندارند این جاست که
مبارزه شکست میخورد چون مبارزان خودشان با خودشان در تضاد هستند
ابزارِ دوم سخت افزار است یعنی حضورِ فیزیکیِ مردم در مبارزه،و مشارکتِ
گسترده در سازمان دهی و ساختنِ تشکیلاتِ سیایی و همکاریِ گٌسترده و حتی
حضور میلیونی در خیابانها ولی بگذارید صادق باشیم شام و نهار هیچی

ناصر خسرو در این زمینه شعری دارد که میگوید:
گویند عقابی به در شهری برخاست
وز بهر طمع پر به پرواز بیاراست
ناگه ز یکی گوشه ازین سخت کمانی
تیری ز قضای بد بگشاد برو راست
در بال عقاب آمد آن تیر جگردوز
وز ابر مرو را به سوی خاک فرو خواست
زی تیر نگه کرد پر خویش برو دید
گفتا «ز که نالیم؟ که از ماست که بر ماست»

شورش ۵۷ خنده دارترین داستان حماقت بشریست که از طمع آب و برق و اتوبوس مجانی و خانه دار شدن آمد و خمینی و یابوهای او را بر سرش سوار کرد و رفت نشست و عاقبتش شد جنگ و بدبختی و فقر و فساد ولی فکر نکرد که این زندگی «زمان شاه» چگونه بدست آمده بود

همین مردم ۸۵ میلیونی ایران اگر بخواهند میتوانند با یک تلنگر و در مدت چند ساعت نظام خامنه ای را از سر راه بردارند ولی افسوس که اتحاد نیست پس ما «ز که نالیم؟ که از ماست که بر ماست»