برای جمهوری اسلامی خارج شدن از نظارت بین المللی بر چگونگی رفتار آن با شهروندان ایرانی و حُقوق آنها، به ویژه در شرایطی که دست به کار سرکوب یک جُنبش اعتراضی وسیع است، اهمیت تعیین کننده ای در کیفیت و کمیت آرایش در برابر آن دارد. آخرین بار تحریم سراسری انتخابات نمایشی آن، شکاف عمیقی که میان حُکومت و جامعه وجود دارد را برجسته کرد.

تنها امکان واقعی آقای خامنه ای و همدستانش برای جلوگیری از سرازیر شدن به این دره، سرکوب نیرویی است که می تواند سرنوشت مزبور را برای آنها رقم بزند. از این رو شگفت آور نیست که رژیم ولایت فقیه با چنگ و دندان از حفظ و گُسترش توانایی خود در این پهنه پاسداری می کند.

زمانی که آقای جواد لاریجانی، نماینده اعزامی جمهوری اسلامی به نشست ژنو، شُروع به دُشنام گویی به زمین و زمان کرد، برای حاضران مبهوت، درجه حساسیت رهبران و پایوران حُکومت نسبت به این مساله را به نمایش گذاشت. او زمانی کُنترُل بر اعصاب خود را از دست داد که با ناکامی تدارُکات پُر هزینه و کارناوال پُر رنگ و روغنی که در سویس دوره گردانده بود، چشم در چشم شد.

فرستاده جمهوری اسلامی تنها چند روز پیش از آنکه مُخاطبان خود را "احمق"، "مُغرض"، "دُروغگو"، "مافیایی" و جُز آن بخواند، به عشوه گری برای آمریکا پرداخته و چشمک زده بود، "ایران آماده مُذاکره با آمریکا است و هیچ مشکلی برای مذاکره با این کشور ندارد"؛ یک لطافت نخراشیده که به گونه ساده لوحانه ای برای تاثیر گذاری بر رویکرد آمریکا در شورای حُقوق بشر به خرج داده می شد.

در عمل اما به جز چند مظنون همیشگی مانند کوبا، روسیه و چین، کشور دیگری مایل به پُشتیبانی از حاکمان ایران در پایمالی حُقوق شهروندان خود نگردید.