گپ زدن با یکی از فعالان جنبش سبز بنام امیر، حین یک اتوموبیل سواری در تهران پر ترافیک ، و نتیجه گیری هایش از این به اصطلاح مصاحبه غیر عادی اتوموبیلی، یکی از موارد کنجکاوی های اوست، که خانم سکور خود دلیل غیر عادی بودن آن را چنین شرح می دهد:

اماکن عمومی زیر نظر است. رفتن یک خارجی به محل زندگی مردم سوء ظن برانگیز است. اتوموبیل در حال حرکت بهترین جائی است که در چنین شرایطی می خواهید در آنجا باشید. امیر نه یک قهرمان است و نه چهره ای سرشناس. او جوانی سی و چهارساله، پر از آرزو، و آشنا به کامپیوتر از یک طبقه متوسط است.

امیر در تابستان ۲۰۰۹ یک اصلاح طلب بود. به امکان دمکراتیزه شدن سیستم از درون نظام اعتقاد اشت و بهمین جهت درهر انتخاباتی که برگزار می شد شرکت می کرد و رای می داد. انتخابات ۲۰۱۲ مجلس نخستین انتخاباتی است که او کنار نشسته است. امیر دقیقا لحظه ای را به یاد یاد دارد که او را عوض کرد. چهارم نوامبر ۲۰۰۹ به مناسبت سالگرد تصرف سفارت آمریکا در تهران تعطیل دولتی بود. فعالان جنبش سبز به خیابان ها آمده بودند و بجای شعار رسمی و مرسوم مرگ بر آمریکا شعار مرگ بر روسیه سر داده بودند. امیر در میدان هفت تیر بود، که با سفارت آمریکا فاصله چندانی ندارد. ویدیوهای آن جا در یوتیوب موجود است. یک بالون سبز رنگ بر فراز جمعیتی که هر لحظه بیشتر می شد بالا و پائین می رفت. مردم فریاد موسوی، و زندانیان سیاسی باید آزاد گردند، سر داده بودند. جمعیت ناگهان پا به فرار می گذارد. افرادی در لباس کاری نظامی تعقیبشان می کردند. آن روز امیر در خود احساسی پیدا کرد که آن را نمی شناخت. خودش می گوید "من به شکار علاقه ای ندارم و نمی خواهم به هیچ کس و هیچ چیزی آزاری برسانم. ولی آن روز احساسی در من به وجودآمده بود که فکر می کردم می توانم آنها را بکشم".

امیر می گوید آن روز نخستین روزی بود که در خیابان پشت میدان، شعارهای رای من کجاست؟ و مرگ بر رهبر و مرگ بر خامنه ای سر داده شد.

امیر تا یک سال پس از سرکوبی جنبش سبز سرخورده و افسرده بود. او می گوید "وقتی ازآن همه تلاش هایت نتیجه ای نمی گیری این احساس را پیدا می کنی که نمی توانی هیچ کاری انجام بدهی".

نگاه اصلاح طلبی امیر جای خود را به انکاری حاکی از پوچی و بیهودگی داده بود. خودش معتقد است تن دادن به واقعیات، در غایت چیز خوبی است. او می گوید "هراندازه که نظام افراطی تر شود، درهم شکستن آن آسان تر می شود". هر چند که نمی داند با چه جنبشی و با چه ابزاری.

او اصرار برآن دارد که اپوزیسیون نمرده است فقط بی حرکت است. می گوید "الان مثل این است که همه سراغ زندگی خودشان رفته اند. اما اپوزیسیون وجود دارد و زجر می کشد.

وقتی از امیر پرسیدم بعد از گذشت یک سال و نیم از شکست جنبش سبز در ایران، وقتی می بیند مردم در مصر و تونس دولت های سرکوبگر را ساقط کرده اند، چه احساسی دارد ، گفت "مشکل جنبش سبز این بود که هدفش تغییر نظام نبود. هدفش فقط تغییر در بخشی از آن بود. وقتی هدفتان تغییر نظام نباشد می ترسید تمامی امکاناتتان را بکار بگیرید. حتی اگر موسوی هم رئیس جمهور می شد وزارت اطلاعات به شکل قبلی اش باقی می ماند. مامورانش می توانستند بعدا سراغتان بیایند".