وقتی جوانان بیکارند و شاغلین کار نمی کنند

سرانه مفید كار در ایران سالانه ۸۰۰ ساعت است در حالیكه این میزان در ژاپن ۲۴۲۰ ساعت و كره جنوبی ۱۹۰۰ ساعت است و این خود خبر از بحران بیکاری پنهان علاوه بر بیکاری آشکار در کشور دارد. در حالی که همچنان آمارهای متناقض دولتی درباره ایجاد اشتغال خبر آفرین می شود و هنوز بسیاری در آمار شغل های ایجاد شده توسط دولت که بنا بر آخرین آمار...

جوان آنلاین- سرانه مفید كار در ایران سالانه ۸۰۰ ساعت است در حالیكه این میزان در ژاپن ۲۴۲۰ ساعت و كره جنوبی ۱۹۰۰ ساعت است و این خود خبر از بحران بیکاری پنهان علاوه بر بیکاری آشکار در کشور دارد.

در حالی که همچنان آمارهای متناقض دولتی درباره ایجاد اشتغال خبر آفرین می شود و هنوز بسیاری در آمار شغل های ایجاد شده توسط دولت که بنا بر آخرین آمار ۱ میلیون و ۴۰۰ هزار شغل در سال گذشته است، شک دارند و در این خصوص استدلال های متفاوتی وجود دارد، سرانه پایین کار مفید در کشو خود نشان دهنده مشکل بزرگ دیگری است که در ورای مغضل بیکاری گم شده است.

در هر حال، از چكیده نتایج طرح آمارگیری نیروی كار در سال ۹۰ كه از سوی مركز آمار ایران انتشار یافته است، همچنین این میزان در چین ۱۴۲۰ ساعت، امریكا ۱۳۶۰ ساعت، تركیه ۱۳۳۰ ساعت، پاكستان یكهزار و ۱۰۰ ساعت، افغانستان ۹۵۰ ساعت، آلمان ۱۷۰۰ ساعت، كویت ۶۰۰ ساعت و عربستان ۷۲۰ ساعت است که به این ترتیب سرانه کار مفید در ایران حتی از افغانستان هم کمتر است.

براساس این گزارش متوسط كار روزانه در بخش دولتی در ایران ۱.۴ ساعت و در بخش خصوصی ۲.۶ ساعت است.
به این ترتیب، افزایش بیکاری پنهان شاغلان بخش خصوصی به ۵۵ درصد و دولتی به ۸۵درصد باعث کاهش شدید راندمان و بهره‌وری نیروی کار و در نتیجه افت کیفیت تولیدات شده که یکی از عمده‌ترین دلایل آن، پایین بودن دستمزدها است.

یکی از مسائلی که کارشناسان و فعالان بازار کار کشور در مورد کاهش سطح بهره وری نیروی کار و همچنین بازده تولید در واحدهای تولیدی مطرح می کنند، بروز بیکاری نیروی کار شاغل در بنگاهها به صورت "پنهان" است.

در واقع اینکه جامعه علاوه بر داشتن چند میلیون نفر بیکار مطلق در بین شاغلان نیز با یک آمار و درصد بیکاری پنهان بالایی مواجه باشد، اساسا اتفاق خوشایندی نیست ولی برای این مسئله هیچگاه راه حلی ارائه نشده است.

کارشناسان پایین بودن سطح دستمزد نیروی کار، کاهش مسئولیت پذیری و دلسوزی در بنگاه ها را از دلایلی می دانند که باعث افت شدید راندمان کاری در واحدها شده است.
البته شاید این نکته نیز حائز اهمیت باشد که دیده نشدن تلاش و پشتکار افراد در محیط های کاری و اینکه فرد میزان تولید و خدمت رسانی خود را افزایش دهد اما از سوی بنگاه لحاظ نشود و یا اساسا تمایلی به دیده شدن بهبود کار افراد نداشته باشد، نیز امروز از دلایل عمده ای است که افراد شاغل عنوان می کنند به دلیل وجود این ضعف خیلی خود را به دردسر نمی اندازند و سعی می کنند به میزان دریافتی و حدی که کارفرما برای وی اهمیت قائل است، کار کنند.

همچنین استفاده از افراد غیرمتخصص در پست‌های مدیریتی و سرپرستی واحدهایی که در آن نیروهای به مراتب کارآزموده تر و با تجربه تری در حال فعالیت هستند، نیز دلیل دیگری است که باعث افت راندمان کاری افراد می شود.

این مسئله تا جایی اهمیت دارد که اگر مدیران ارشد واحدها ارتقای شغلی و واگذاری مسئولیت‌ها در بنگاه‌ها را نه بر اساس شایستگی و تنها بر اساس رابطه و رانت واگذار نمایند، راندمان کاری نیروهای خلاق و واجد شرایط به شدت کاهش خواهد یافت و نتیجه بروز این ضعف، تنها متوجه آن واحد خواهد بود.

یك عضو شورای پژوهشی پژوهشكده اقتصاد در خصوص کار مفید در کشور گفت:سرانه پایین کار مفید در کشور در حالیست كه ۴۰،۲ درصد نیروی كار كشور، ۴۹ ساعت و بیشتر از ساعات معمول، كار می كنند كه به تفكیك جنسیت این نرخ برای مردان ۴۴.۶ درصد و برای زنان ۱۵.۴درصد است.

كامران صداقت افزود: بالا بودن ساعات كار در ایران در حالی است كه كار مفید در كشور نسبت به سایر كشورها( براساس آمارهای بالا) اندك است تا به این ترتیب مشخص شود افزایش ساعات کاری نمی تواند راهگشای خوبی برای درمان بیماری بیکاری پنهان در کشور باشد.

بی تردید بالا بودن ساعت كار در صورتی كه بهره وری پایین در بر داشته باشد چیزی به جز استهلاك جسم و جان نیست و این در حالی است كه نه تنها افزایش ساعات كار ،تاثیری در بهبود اقتصاد ندارد بلكه تبعات دیگری به دلیل دوری افراد از خانه و فراغت ایجاد می كند. و دولت باید فکر اساسی در باره راه هایی برای افزایش کار مفید در کشور بیاندیشد چرا که اگر بیکاری پنهان افت راندمان و بازده نامناسب کار تلقی شود ، به هزاران دلیل امروز بخش خصوصی با این موضوع روبرو است. کاهش پشتکار افراد شاغل در واحدهای تولیدی کشور، بی علاقگی به کار و عدم دلسوزی در تولید از نشانه های بیکاری پنهان در واحدها است که باید برای برطرف کردن آنها راه کاری اساسی ان هم در سال تولید ملی اندیشیده شود.