آنچه که به دلخراشی این فاجعه بزرگ انسانی می افزاید، ناتوانی و ناکارآمدی نهادهای بین المللی و منطقه ای ازجمله سازمان ملل و اتحادیه عرب از یک سو و بی عملی و مماشات تماشاگرانه کشورهای قدرتمندی است که وقتی از کشوری مانند لیبی بوی نفت به مشامشان رسید، همه زرادخانه نیروهای متحدخود (ناتو) را برعلیه حاکم خودکامه آن بسیج کردند اما درمورد سوریه که پای دفااع از جان و امنیت مردمی آزاده و بی نهایت شجاع درمیان است حاضرنیستند گامی فراتر از محکوم کردن کشتار و لفاظی های بی خاصیت بردارند.

درحالی که کشتار روزانه مردم درشهرهای سوریه و بمباران زمینی و هوایی خانه و زندگی آنان در روندی تصاعدی افزایش می یابد و شمار کشته شدگان که تا دوماه پیش میانگین روزانه آن حدود 40-30 نفر بود به بیش از 100 نفر رسیده، اخضر ابراهیمی، جانشین کوفی عنان و نماینده سازمان ملل و اتحادیه عرب برای سوریه، درمجمع عمومی سازمان ملل می گوید: «آمار کشته شدگان درسوریه بسیاربالا و فاجعه بار است». هم زمان، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل نیز خبراز افزایش تصاعدی شمار پناهجویان می دهد. درحالی که از آغاز اعتراضات مردمی درماه مارس 2011، شمار پناهجویان حدود 235 هزار نفر (میانگین 15 هزار نفر درهرماه) بوده، در ماه اوت این شمار چندین برابر افزایش یافته است: «بیش از 100 هزار پناهجو درماه اوت از سوریه به کشورهای همسایه گریخته اند».

این ناتوانی و ناکارآمدی نهادهای بین المللی و منطقه ای و بی عملی و مماشات کشورهای قدرتمند نسبت به کشتار روزانه مردم شجاع سوریه چنان تلخ و گزنده و دوراز شأن انسان قرن بیست و یکم است که هیچ کلامی برای بیان آن رسا نیست. یکی از اعضاء ارتش آزاد سوریه دراین مورد می گوید: «ما هیچ وقت فراموش نخواهیم کرد که کمکی به ما نشد. ماهیچگاه فراموش نخواهیم کرد که هیچ کس به ما کمک نکرد و تاریخ را با خون خود نوشتیم».

تلخکامی مردمی که دنیا آنها را به حال خود رها کرده تا به وسیله رژیمی جنایتکار و حامیان جنایتکارترش کشتارشوند و خانه و زندگی شان بمباران گردد، منحصربه آنچه که از زبان عضو ارتش آزاد سوریه نقل شد نیست. نویسندگان، هنرمندان و روزنامه نگاران عضو در "کانون نویسندگان سوریه"، "تشکل هنرمندان و مبدعین برای آزادی سوریه" و "کانون روزنامه نگاران سوریه" نیز در بیانیه ای تلخ و غم انگیز مردم کشورهای عرب و ایران را مخاطب قرارداده و عدم حمایت موثر و بی عملی آنان را نکوهش کرده اند. دربخشی از این بیانیه آمده است: «با پریشانی و خشم بدین وسیله تمامی نیروهای مردمی و وجدان های بیدار درکشورهای عربی را مخاطب قرارداده و از آنها انتظارداریم به هرشکل و ازطریق تشکل ها و سازمان های مردمی، کانون های نویسندگان، هنرمندان، روزنامه نگاران، پزشکان و حقوقدانان و تمامی آنان که به گونه ای خودرا بیانگر آرمان های ملی و مردمی می دانند، نسبت به یاری به مردم مبارز سوریه که به صورت روزانه درمعرض نسل کشی و کشتارهای دسته جمعی قراردارند برخیزند».

ازفحوای بیانیه برمی آید که شمار "وجدان های بیدار" درکشورهای عرب آنقدر نبوده که حمایتی موثر از قیام دلاورانه مردم سوریه انجام داده باشد: «به این امید برای شما می نویسیم تا شما نیز به وظیفه خود برای دعوت مردم عرب به تظاهرات خیابانی و اعتراض به کشتار مردم سوریه اقدام نمایید. مردمی که توسط رژِیم "ال اسد" و دربرابر دیدگان جهانیان به خاک و خون و نابودی گرفتار شده، اما اقدامی برای نجات آنها صورت نمی گیرد. امیدواریم شما که در اندیشه، ادبیات، هنر و بیان هم تبار ما هستید، پشتیبان مردم غمزده و سوگوارما باشید چرا که برای توصیف جرایم هولناک جنایتکاران رژیم حاکم درحق مردم هیچ واژه ای در فرهنگ های لغت نمی توان پیدا کرد».

بیانیه نویسندگان، هنرمندان و روزنامه نگاران سوریه به نکته مهم و حساسی اشاره می کند و آن شرکاء یا آمران جنایت های رژیم بشار اسد است: «باید به صراحت بگوییم که توطئه علیه مردم سوریه، توسط رژیم اسد به تنهایی صورت نمی گیرد. شرکای جرم این جنایت ها بدون شک رژیم حاکم برایران و حکومت روسیه هستند. این دو، با پول، اسلحه، مهمات و تمامی آنچه قاتلان و جنایتکاران بدان نیاز دارند از رژیم حاکم بر سوریه پشتیبانی می نمایند... در هنگامه ای که روس ها سه بار حق حمایت از مردم سوریه را درشورای امنیت وتو نمودند، رژیم ایران بطورکامل هزینه جنگ علیه مردم را تأمین نموده و ضمن پشتیبانی سیاسی از رژیم اسد، هزینه مالی تأمین سلاح ها را به روسیه پرداخت نمودند».

نکته مهم دیگری که بیانیه برآن انگشت می گذارد، دست نشاندگی رژیم جنایتکار بشار اسد است:«حکام ایران که درواقع امر اراده سیاسی خود را بر سه پایتخت عربی یعنی بغداد، بیروت و دمشق تحمیل نموده اند، اینک خود گرداننده آلت قتاله رژیم در سوریه هستند». بیانیه این نکته را توضیح نمی دهد که هزینه "تحمیل اراده سیاسی" و تبدیل شدن به " گرداننده آلت قتاله" با دزدی از سفره های مردم به فقرکشیده شده ایران تأمین می شود.

در فراز پایانی بیانیه، روی سخن با ما مردم ایران است. مایی که با سرکوب پذیری و عقب نشینی مان دربرابر ولی مطلقه فقیه خواه ناخواه سهمی نه چندان کوچک از مسئولیت در کشتار جنایتکارانه مردم سوریه برعهده داریم. مایی که موجب این توهم در سیدعلی خامنه ای شده ایم که نتیجه سرکوب، اگر درآن از هیچ جنایتی ابا نشود، می تواند موفقیت آمیز باشد. برای پی بردن به این مسئولیت توجه به این نکته ضروری است که اگر حمایت های حکومت آخوندی نبود، رژیم بشار اسد حداکثر بیش از دو-سه ماه دوام نمی آورد و شمار کشته شدگان مردم سوریه از کشته شدگان تونس و مصر – حداکثر 1000 نفر – فراتر نمی رفت. دراین مورد، بیانیه با مهربانی و بزرگواری حساب مردم ایران را از حساب حکومت آخوندی جدا می کند و می نویسد: «همزمان با محکوم نمودن سیاست های رسمی [حکومت] ایران درقبال سوریه، نباید انقلاب جوانان ایرانی به همراهی جنبش سبز درایران را ازیاد ببریم. مردم آزاده ایران همراه و همیار ما در راه مبارزه برای آزادی هستند. از آنان انتظار داریم برای یاری مردم سوریه، درچارچوب آرمان های والای انسانی خود بپاخیزند».