بدتر از این، چنین می نماید که حاکمان جمهوری اسلامی راه حلی برای برون رفت از وضعیتی که در آن بسر می برند، نداشته باشند. تحرُکاتی که "نظام" روی دو محور یاد شده انجام می دهد، امکان نتیجه گیری دیگری را به جا نمی گذارد. در حقیقت فعالیت اصلی و چشمگیر حُکومت در پهنه های چالش زا، از سطح واکُنش در برابر آثار مادی آنها فراتر نمی رود.

کیست که نداند دستجات مُسلحی که "نظام" هر روز آنها را با رنگ و ظاهر تازه و در قالب دیگری روی سطح مُشکلات به حرکت در می آورد، نمی توانند سد اطمینان پذیری برای حفاظت از آن در مُقابل انفجار نارضایتی مُتراکم شده زیر پایش به حساب آیند؟

به خط کردن تُفنگچی و باتوم کش در برابر آثار و پیامدهای بُحران فراگیر، از همان منطق درمانده ای پیروی می کند که تنظیم بازار ارز و حفظ ارزش ریال را در کف قُدرت لباس شخصیها و ابواب جمعی دستگاه های امنیتی می بیند. همانگونه که در بازار ارز، قوانین اقتصادی در انتها قواعد بازی را بر هوسبازیهای نظامی – امنیتی تحمیل کرد، در صحنه جامعه نیز به همین صورت قوانین اجتماعی، شکل گرفته از نیازها و خواسته های مردُم، بر سمت بُلند تر چوب مُوازنه نشسته است.

اقدامات "نظام" برای به دست گرفتن مهار یک بُحران مُوازی دیگر و این بار در دستگاه قُدرت نیز به همین اندازه از به حساب آورده شدن به عُنوان راه حل فاصله زیادی دارد. در حالی که هیچیک از طرفهای درگیر قادر به حذف حریفان خود نیستند، جدال در مرکز هرچه بیشتر به یک جنگ فرسایشی تبدیل گردیده که هر روز به بخشهای بیشتری از حُکومت سرایت می کند و شکافها و صف آراییهای تازه ای را پدید می آورد.