زیرا برای هیچیک از آنها پوشیده نیست که به دست گرفتن پرونده سیاه و سنگین حُکومت در مساله بازی با سلامت و حق زندگی میلیونها شهروند بیش از آنکه حریف را بکوبد، بر سر "نظام" فرود می آید. به ویژه از آن رو که زیر بی اساس بودن مُهمترین بهانه آن برای کُره شُمالی کردن وضعیت بهداشت و درمان جامعه خط تاکید می کشد.

این واقعیت بدیهی اما باعث نگردیده که چهار نهاد و اُرگان رسمی یعنی، دولت، بانک مرکزی، وزارت بهداشت و مجلس مُلاها یکدیگر و نه "دُشمن خارجی" را مسوول کمبود یا نایاب شدن دارو و تبدیل بیمارستانها به اُتاق انتظار مرگ مُعرفی نکنند.

آنها با تُند ترین بیان، همدیگر را مُتهم می کنند که صدها میلیون دُلار ارز اختصاص داده شده به واردات دارو را حیف و میل کرده اند و هر یک در اثبات اتهام خود، لیست بُلندبالایی از اقلامی که طرف مُقابل به جای دارو به بازار عرضه کرده را به تماشای همگان می گذارد.

گرایشهای رقیب در هرم قُدرت جمهوری اسلامی به این ترتیب همچنین فرش را از زیر پای یک محور مُهم تبلیغات خارجی "نظام" علیه تحریمهای بین المللی کشیده اند. رژیم ولایت فقیه با هدف ایجاد کانون فشار در جوامع کشورهای تحریم گر و جلب لابی، از وضعیت – به دُرُستی – وخیم بهداشت و درمان کشور به مثابه سند مورد هدف قرار داشتن مردُم عادی از سوی تحریمهای بین المللی و محمل درخواست پایان آن، سوواستفاده می کند.

با وجود خسارتهایی چنین پُر حجم، اما به نظر می رسد که بُحران سیاسی در ساختار قُدرت جمهوری اسلامی ژرف تر از آن است که به دسته بندیهای مُتخاصم آن اجازه دهد کفه ترازوی منافع "نظام" را سنگین تر از کفه منافع ویژه خود مُحاسبه کنند.