به گزارش «تابناک»؛ در فضای تورمی، طبیعتاً هزینه های نگهداری موزه ها و ابنیه تاریخی و همچنین متعلقات آنها نیز رو به افزایش می گذارد و این افزایش اجتناب ناپذیر می بایست از محلی تامین شود که یکی از منابع تامین این هزینه ها، بلیت فروشی است و با این حساب افزایش قیمت بلیت اماکن تاریخی در حدودی با منطق گره خورده اما این گره تا کجا تاب می آورد؟

منطق افزایش هزینه ها مشخصاً باعث شده بود دیر یا زود چشم انتظار گران تر شدن بازدید از اماکن تاریخی بوده اما اینکه چنین اتفاقی با افزایش تقریباً چهارصد درصدی همراه شود، واقعاً اتفاق عجیبی بود، چرا که اگر نرخ تورم و هر عدد دیگری را برای تعریف فرمول این افزایش در نظر گرفت، باز هم نمی توان به یک عدد نزدیک به عددهایی که امروز اعلام شد، رسید و به توجیه این افزایش هزینه ها پرداخت.

براساس نرخ جدید که امروز از سوی خبرگزاری ها اعلام شد و نگرانی هایی را در پی داشته، قیمت ورودیه به محوطه تخت جمشید و برنامه نوروصدای تخت جمشید، مجموعه جهانی پاسارگاد، مجموعه فرهنگی حافظ، مجموعه فرهنگی سعدی، مجموعه فرهنگی ارگ کریم خانی و مجموعه بیشاپور برای بازدید کنندگان داخلی دوهزار تومان و برای بازدید کنندگان خارجی 15 هزار تومان است.

بر اساس همین گزارش ها قیمت ورودیه به موزه تخت جمشید، نقش رستم، موزه حمام وکیل، موزه پارس، تنگ چوگان کازرون، کاخ اردشیر و قلعه دختر فیروز آباد برای بازدید کنندگان داخلی یک هزار و 500 تومان و خارجی ها 10 هزار تومان و نیز نرخ ورود به موزه سنگ هفت تنان، موزه آب، نقش رجب و موزه ساسانی بیشاپور برای بازدید کنندگان داخلی هزار تومان و خارجی ها پنج هزار تومان است و طبیعتاً این افزایش هزینه ها محدود به فارس نیز نخواهد بود و می بایست در سراسر کشور به چنین اعدادی در هنگامه بازدید از ابنیه تاریخی عادت کرد.

این اتفاق قطعاً ریزش شدید بازدیدکنندگان از میراث فرهنگی را حتی در نوروز پیش رو به عنوان مهم ترین زمان بازدید از اماکن تاریخی و موزه ها را در پی خواهد داشت، چرا که یک خانواده پنج نفره در مجموع برای بازدید از مجموعه تاریخی ساسانی فارس می بایست بیش از چهل هزار تومان بپردازد و اگر بر دامنه و تعداد بازدیدها از اماکن افزوده شود، تنها در استان فارس تا 100 هزار تومان هزینه بازدیدها خواهد شدکه جاذبه های بازدید از این اماکن را می کاهد، چرا که چنین هزینه های سنگینی در این شرایط اقتصادی قطعاً جزو اولویت های اساسی خانوارها تلقی نمی شود و زمانی که قرار باشد هزینه های سفر با تقلیل همراه شود، نخستین حذفیات همین گردشگر از اماکن تاریخی و موزها است.

در آن سو اما افزایش هزینه برای بازدیدکنندگان خارجی منطقی است و حداکثر تا پنج دلار خواهد شد که عدد بزرگی برای یک توریست خارجی محسوب نمی شود و موزه گردی را برای میهمانان ایران به تفریحی لوکس مبدل نمی کند؛ اتفاقی که برای مخاطب ایرانی رخ خواهد داد و در جمع تفریحاتی که هر گروه اجتماعی توان تجربه مکررش را نخواهند داشت، بازدید از اماکن و وسایل تاریخی نیز افزوده خواهد شد. چنین اتفاقی در بلندمدت آثارش بیشتر خود را نشان می دهد و در ماه هایی از سال شاهد بازدیدکنندگان معدودی از بسیاری از موزه ها خواهیم بود و همین گروه موزه گرد نیز ترجیح می دهند در پی برنامه های فرهنگی کم هزینه تری بروند.