سمت چپ کت این آقای نماینده آرمی است که بهانه ای شد این مطلب را بنویسم. آرم مربوط به خادمان امام رضا ست. از قبل از انقلاب و در واقع از زمانی که حکومت تولیتی برای حرم امام هشتم شیعیان راه انداخت، از دیگران خواست خادم آنجا باشند. برخی از سر ارادت به او ، آنجا رفتند، برخی برای حقوق و مزایای اش، برخی هم مثل چهره های ورزشی و هنرمندان افتخاری. مثلا آقا تختی.

در سالهای اخیر هم که دامنه فعالیت حرم و تولید آستان قدس رضوی به سرپرستی ناصر واعظ طبسی، همچون اختاپوستی گسترش یافته، مدام تبلیغ می کنند که خادم برای حرم جلب کنند.

حضور علاءالدین بروجردی با آن آرم خادمی من را به فکر وا داشت. لابد کلی هم افتخار کرده برای این خادم بودن و حتما مسولان آستان هم خوشحال بودند که یک نماینده صاحب نفوذ را جذب کرده اند.

اما واقعا معیار چیست؟ خادمی حرم امام شیعیان لابد خودش باید آدم خوبی باشد. چون در ظاهر گفته اند که ائمه معصومند و دامن شان از گناه بدور. اما آقای بروجردی چطور؟ دو مثال بزنم:

۱.

در پرونده اختلاس سه هزار میلیارد تومانی، چند بار نام ایشان و آقازاده شان مطرح شد. در دادگاه هم متهمان به ایشان اشاره کردند. البته چون فقط اشاره کردند نمی توانم بگویم متهم بود، مطلع بود یا مجرم. دوستانی که در دادگاه بودند شنیدند که به دریافت رشوه متهم بود.

مساله مهم این است که به دادگاه نیامد. یعنی از تمام نفوذش در دفتر آیت الله خامنه ای و جاهای دیگر استفاده کرد تا پایش به دادگاه کشیده نشود و نشد. یادمان هست، آن را که حساب پاک است ، از محاسبه چه باک.

۲.

پرونده مرگ ستار بهشتی را یادتان هست؟ کمیته ای از مجلس مسوول شد بررسی کند که آیا ستار بهشتی ، کارگر وبلاگ نویس، شکنجه شده یا نه. آقای بروجردی در مقام رییس کمیسیون امنیت ملی، ناگهان سوپرمن وار، مصاحبه کرد که «آثار ضرب و شتم بر بدن «ستار بهشتی» دیده نشده است».

این در حالی بود که حداقل ۴۱ زندانی سیاسی از اوین نامه داده بودند که ستار شکنجه شده است.

و البته همان زمان پزشکی قانونی هم تایید کرد که ستار شکنجه شده است. معنی ساده این رویدادها یعنی اینکه آقای بروجردی، دروغ می گفت یا سعی در پوشاندن یک واقعیت داشت.

برگردیم به همان موضوع خادمی امام رضا. من آدم مذهبی نیستم اما برایم جالب است که در تشکیلات خدمت به آن امام، از افرادی استفاده می کنند که بنا به مثال های بالا، صلاحیت و سلامت مالی و نفس اش مورد سوال و تردید است.