احمدی نژاد با شعارهای خود نمک به زخم مردم (رهبر) میپاشد
سرمقاله امروز روزنامه جمهوری اسلامی: حدود دو هفته تا زمان ثبت نام داوطلبان انتخابات ریاست جمهوری یازدهم فرصت باقیست ولی از مدتها پیش بیش از 20 نفر وارد عرصه رقابتهای زودهنگام تبلیغاتی شده و خود را برای کسب این کرسی آماده میکنند.
از هم اکنون برخی کاندیداها، برای اثبات و تثبیت خود به شعارهای عوامفریبانه و بیپشتوانه متوسل شدهاند. دولتیها نیز با انجام سفرهای پرحاشیه استانی، همچنان ادعا میکنند عدهای نمیگذارند دولت کار کند و مبلغ یارانهها را به 250 هزار تومان افزایش دهد!
شاید کمترین خاصیت این ادعاها، منحرف کردن اذهان از مسائل اقتصادی و معیشتی و سرگرم کردن مردم با وعده وعیدهای بیپشتوانه است. واقعیت اینست که دولت که ماههای پایانی فعالیت خود را سپری میکند بیش از همیشه از رسیدگی به معیشت جامعه غافل شده و سرگرم تبلیغات گسترده برای ارائه تصویری مثبت از عملکرد هشت ساله خود است درحالی که در اصل به شدت به دنبال معرفی و جا انداختن کاندیدای مورد نظر خود میباشد، هر چند که معاون رئیسجمهور منکر ارائه کاندیدا از سوی دولت شده ولی همه فعل و انفعالات از تلاش چند لایه دولت برای ایجاد بحران در انتخابات خبر دارد.
شواهد موجود در جریان سفرهای اخیر رئیسجمهور در ماههای پایانی دولت حاکی است درحالی که بسیاری از وعدههای دولت عملی نشده و مشکلات اقتصادی زیادی بر اثر عدم مدیریت دولتمردان بر کشور عارض شده، ایشان به جای توضیح درباره عملکرد دولت، اقدام به فرافکنی و در پیش گرفتن سیاست تهاجمی برای متهم کردن دیگران کرده است؛ کاری که معمولاً دولتهای بیکفایت برای سلب مسئولیت از خود انجام میدهند. جملاتی از قبیل: "نمی گذارند کار کنیم" و... عبارت دهان پرکنی است که این روزها رئیسجمهور در ماههای پایانی عمر هشت ساله دولت خود بسیار بر زبان جاری میکند و در زمانی که افکار عمومی از او توقع دارد مثل صندوقداری که در ابتدای روز، دخل را تحویل گرفته و غروب باید حساب و کتاب پس داده و پاسخگوی عملکرد خود باشد، داد و بیداد راه میاندازد تا بلکه ماجرای دخل و صندوق را از یادها برده و بیمحاسبه از صحنه بگریزد. واقعاً حیرتآور است، دولتی که 8 سال همه چیز را در اختیار داشته و همه هم برایش هزینه کرده اند، اکنون از پاسخگویی فرار میکند و سعی دارد در قالب اپوزیسیون ظاهر شود.
در این هفته بار دیگر موج جدید گرانیها آغاز شد و این درحالیست که دولت نه تنها تماشاگر این صحنه است و حتی از دلداری دادن به مردم خودداری میکند، بلکه با شعارهای خود نمک به زخم مردم میپاشد.