شرح اين نامه به صورت زير مي باشد:

من تا ديروز قصد صد در صدي داشتم براي رأي دادن به آقاي سعيد جليلي، زيرا او را اخلاقي ترين، حزب اللهي ترين و پايبندترين فرد به منافع انقلاب مي دانستم. اما ديروز او در مناظره اش، تمام باورهاي مرا به هم ريخت.

من از يک نيروي حزب اللهي معتقد به نظام و انقلاب و آرمان هاي شهدا انتظار نداشتم براي آن که در يک مناظره سياسي حرفي براي گفتن داشته باشد، پرونده هاي محرمانه کشور را روي دايره بريزد که بله در جمهوري اسلامي، در سال هاي قبل، در سميرم و سبزوار و ايذه و فيروزآباد، بين مردم و نيروي هاي نظامي و انتظامي درگيري به وجود امد و چند نفر از مردم کشته شدند.آيا اين که در ۳۴ سال از عمر نظام مقدس جمهوري اسلامي،در چند جا هم به عللي ناآرامي ايجاد شده و چند نفر هم کشته شده اند، بايد دستاويز دبير حزب اللهي شوراي عالي امنيت ملي باشد براي رأي آوردن؟

آن هم بدون اين که توضيح داده شود که در آن شهرها واقعا چه اتفاقي افتاده و ماجرا چه بوده است؟ آيا متهم کردن نظام به کشتن مردم بدون ذکر اصل قضيه و حتي بدون اعلام اين که ممکن بوده خطايي از يک يا چند مامور جزء بوده، و بدون ذکر شهداي احتمالي ماموران پليس با دغدغه هاي پاسداري از نظام همخواني دارد؟!

آيا هزينه کردن از رهبري در مناظره که بله! ايشان فلان پاراف را زير گزارش محرمانه نوشتند درست بود؟ آيا آن گزارش و پاراف رهبري، سند محرمانه نبود؟ آيا محرم سياست هسته اي ايران اين گونه رازداري و امانتداري مي کند؟

ظرفيت داشتن خيلي مهم است. يک رزمنده، يک نيروي ارزشي، يک حزب اللهي، هرگز و هرگز براي دست ياقتن به قدرت، نظام و انقلاب را زير سوال نمي برد و رازهايي که به عنوان امانت در دست او هستند را وسيله رأِي آوري نمي کند.

اين اشتباهي بود که محمود احمدي نژاد در انتخابات قبلي کرد و امروز مي بينيم کسي که اين همه به او اميدوار بوديم درست در همان راه طي شده اي قدم مي زند که پيشتر احمدي نژاد پيمود و دلسوختگان نظام و و انقلاب و ولايت را نقره داغ کرد.