براساس این گزارش، پس از گذشت 8سال زنگ پایان دولت نهم و دهم زده شد. در این سال‌ها میراث‌فرهنگی با تغییر ماهیت جدی از یک سو، با ایفای نقش بنگاه‌ اقتصادی و سیاسی به حل معادلات دولتمردان می‌پرداخت و از سوی دیگر با بی‌توجهی به وضعیت مرمتی بسیاری از بناهای تاریخی، ناقوس مرگ‌ مهم‌ترین بناهای تاریخی ایران را به‌صدا در می‌آورد به‌طوری‌که کارشناسان معتقدند، نتیجه انفعال مسئولان ارشد سازمانی تنها یک نتیجه را رقم زد؛ بی‌اعتمادی مجامع بین‌المللی حفاظت از آثار و بناهای تاریخی نسبت به میراث‌ ایران. گفته می‌شود، در طول این 8سال کارکرد ابنیه تاریخی تنزل پیدا کرده و کشمکش‌های سیاسی و جناحی چنان ضربه‌ای به بدنه این نهاد علمی و تخصصی وارد آورده که متخصصان از سال‌ها تلاش برای بهبود و مرمت این پیکر مجروح می‌گویند چرا که سازمان میراث‌فرهنگی در این 8سال، تنها نهاد دولت به‌شمار می‌رفت که به‌واسطه حضور افرادی چون مشایی و بقایی، رویکرد سیاسی گرفت. ثبت آثار تاریخی، اعم از بناها و میراث معنوی کشور در فهرست جهانی البته اقدام مهمی بود و دولت نهم و دهم توانست 9اثر از 15اثر ایران در فهرست میراث جهانی را به ثبت برساند؛ اما به گفته کارشناسان این کافی نیست.

سعید فلاح‌فر پیشکسوت و کارشناس ارشد معماری و مرمت در رابطه با مشکلات و معضلات میراث‌فرهنگی طی 8سال گذشته به خبرگزاری میراث‌فرهنگی گفت: در حال‌حاضر مهم‌ترین مشکل میراث‌فرهنگی تغییر ماهیت آن است. سازمان میراث فرهنگی کشور، در آغاز مجموعه‌ای علمی و فرهنگی بود که وظیفه حفاظت و سازماندهی یادگارهای تاریخی را فراتر از هر باید و نباید اعتقادی، سیاسی و اقتصادی به‌عهده داشت اما با روی کار آمدن دولت نهم و دهم کم کم دچار زاویه و انحراف شدید از وظایف ذاتی خود شد.