روز گذشته، سُخنگوی وزارت خارجه مُلاها، سُخنان رییس خود، آقای صالحی، پیرامون تشکیل تیم جدید مُذاکره کننده هسته ای از سوی حُجت الاسلام روحانی را تکذیب کرد. آقای عراقچی، این سُخنان وزیر خارجه را که به گونه گُسترده ای در رسانه های بین المللی بازتاب یافت، "سووبرداشت" نامید و اخبار مُنتشر شده در این باره را "نادُرُست" خواند.

آقای صالحی یک روز پیش تر(چهارشنبه)، در یک کنفرانس خبری مُشترک با همتای تاجیک خود به خبرنگاران گفته بود، "تیم جدید، موضوع هسته ای را در تمام ابعاد آن مورد بازبینی قرار می دهد". وی همچنین تاکید کرده بود که کشور در یک "دوره انتقالی نه چندان ساده در رابطه با مُذاکرات هسته ای" قرار دارد.

با آنکه تصمیم گیرنده نهایی پیرامون پرونده اتُمی "نظام"، آقای خامنه ای است، با این حال مساله تاکتیکهای گوناگون برای برخورد بدان که از شرایط مُشخص استخراج می شود، می تواند موجب قرار دادن گروه های دارای منافع در برابر یکدیگر شود. موضوع مرکزی اختلاف در این باره، امتیازها یا خسارتهایی است که هر تاکتیک به گونه اجتناب ناپذیری با خود - حتی به صورت محدود – به همراه دارد.

حُجت الاسلام روحانی حتی اگر نقشه بازگشت به دوران "سه تُفنگدار" و چرب کردن سبیل طرفها برای بستن یک چشم خود را در سر پرورانده باشد، باز هم ناچار است که پا به حیاط خلوت "رهبر" و قلمروهایی که او اقتدارش را در کُنترُل انحصاری آنها معنا می کند، بگذارد. تیم هسته ای از جُمله ی آنهاست. آقای روحانی برای جلب اطمینان "رهبر" نمی تواند دوران ریاست خود بر این تیم را شهادت بگیرد؛ او در آن هنگام در حقیقت نماینده زوج رفسنجانی – خامنه ای بود و بی درنگ پس از مُتارکه آنها، دوران وی نیز به عُنوان مُذاکره کننده ارشد "نظام" به سر آمد.

آقای روحانی می تواند برای "رفع خطر از سر نظام" هر "کلید"ی داشته باشد، تاکتیک آیت الله خامنه ای فقط یک قُفل را باز می کند و آن ندادن هزینه ی تصمیمهای خود و جلوگیری از گُسترش دامنه ی هر "نرمش" به پهنه ولایت مُطلقه خود است.