چاره ای جز یک نوزایی بنیادین و ژرف در اندیشه و کردار نداریم. زمانش رسیده که به عنوان یک ملت (اگر می خواهیم که ملتی درمانده، بازنده و دست چندم در عرصه های جهانی نباشیم) پوست بیندازیم. چرکابه های فرهنگی را از تن و روان بزداییم و زنگارهای واپس ماندگی ذهنی را از سر و جان بشوییم. با اندیشه زلال ایرانی و نگاه پاک انسانی، گام موثر در راه گریز از رکود فکری و فروریزی اخلاقی برداریم. اگر می خواهیم از زنجیره خطاهای بزرگ ملی و دور باطل یک گام به پیش و دو گام به پس، رها شویم، باید با رنسانس ایرانی همراه شویم و در گسترش آن در همه ابعاد زندگی مان بکوشیم.

رنسانس ایرانی مانند رنسانس اروپا که بر پایه عناصری از فرهنگ کهن هلنی براه افتاد و به تباهی قرون وسطی پایان داد، می باید بر بنیاد بنمایه های اندیشه و فرهنگ درخشان ایرانی که ریشه در هزاره های گذشته کشورمان دارد، ساخته و پرداخته شود. آبشخور این رستاخیز فرهنگی که می تواند تاثیرات شگرف سیاسی و اجتماعی با خود به همراه داشته باشد، ارزشهای ایرانی در عهد باستان، شاهنامه و میراث گرانبهای بجا مانده از عصر خردورزی ایرانیان در سده های نهم و دهم میلادی است. باید با برکشیدن مفاهیمی چون "خردگرایی" و "دادگری" که مهمترین دغدغه های اصلی ایرانیان در زندگی اجتماعی و فردی بوده اند، راهکاری برای برون رفت از بن بست کنونی یافت. دیگر فرازهای ارزنده منش ایرانی چون جستارهای "نام و ننگ" و "همزیستی و همسازی" که چندی است از میان بدنه جامعه ایرانی رخت بربسته اند نیز از دیگر ابزارهای توانمند رنسانس ایرانی هستند.

در نوشته های آینده، به تشریح بیشتر درونمایه رنسانس ایرانی و خاستگاه این نیاز بنیادین جامعه ایرانی خواهیم پرداخت.