به نوشته روزنامه «شرق» او مي‌گويد: «كوكايين معمولا از چابهار و از راه دريا از ميانمار به صورت عمده وارد مي‌شود و در ايران پك مي‌شود.» عادل يكي از ساقيان شيشه را به ما معرفي مي‌كند و مي‌رود. بهزاد برخلاف عادل راحت حرف نمي‌زند و ترس و محافظه‌كاري را مي‌شود در بين حرف‌هايش احساس كرد.او اشاره مي‌كند تا سال قبل، اكثر شيشه ايران در آشپزخانه‌ها يا به قول او لابراتوارهاي خانگي توليد مي‌شد كه پس از طرح ضربتي شناسايي اين مكان‌ها توسط پليس، بازهم شاهد حضور شيشه تايلندي به صورت پك‌هاي يك‌گرمي يا سنگ‌هاي كريستال پنج‌گرمي هستيم و البته اشاره مي‌كند بعضي از ساقي‌ها شيشه يا همان اسيد ايراني را هم مي‌فروشند كه با پنج‌هزارتومان هم مي‌توان آن را خريد.»

بهزاد از ساعت ۱۲ ظهر تا هشت شب در محل خاص خود به مشتريان حضوري شيشه مي‌فروشد و ماهانه نزديك به دوميليون تومان از اين راه درآمد دارد.

او از سنگ شيشه‌هاي جديد ژاپني هم تعريف مي‌كند كه گرمي ۱۲۰هزارتومان به فروش مي‌رسد و گيرايي بيشتري نسبت به شيشه ايراني يا تايلندي دارد گرچه بسيار ناياب است .در اين ميان دوستم به عده‌اي موتورسوار در كنار ميدان اشاره مي‌كند و مي‌گويد: «اينها پيك ساقي‌هاي آرياشهر هستند اگر مصرف‌كننده‌اي نتوانست حضوري بيايد با ساقي هماهنگ مي‌كند تا توسط اين موتورسوارها جنس به آدرسي كه مي‌خواهد ارسال شود.» او مي‌گويد صبح ۱۰ نفر هستند، ولي در حال حاضر چهارنفر بيشتر نيستند، حتما جنس براي مشتري برده‌اند. او از امين‌بودن آنها و از اعتماد بالايي كه ساقي‌ها به آنها دارند هم سخن مي‌گويد.

اين ساقي همچنين از رواج ترياك چيني در بازار سخن مي گويد و اين كه چين به دليل مرز مشترك با افغانستان به كشت اين مواد رو آورده و به صورت گسترده آن را ترانزيت مي‌كند.