حرف زدن از سرعت اینترنت و اختلالات دسترسی به آن، برای ما ایرانیان ماجرای تازه ای نیست. همچنان در قرن ۲۱ کاربران ایرانی اینترنت درحال کلنجار رفتن با سرعت عذاب آور آن و مسئولان در حال دادن وعده های رنگارنگ هستند.

دولت مهرورز و دولت تدبیر و امید هم ندارد؛ کما اینکه وزیر دولت یازدهم از روز اول شروع مسئولیتش، شاه بیت تمامی سخنانش را به سخن گفتن از افزایش پهنای باند اینترنت آن هم تا ۲مگابیت بر ثانیه اختصاص داد. وی روز دوشنبه نیز وعده داد که در چند ماه آینده پهنای باند در ایران سه برابر افزایش خواهد یافت.

در این بین، معاون بهره‌برداری و مدیریت شبکه شرکت ارتباطات زیرساخت نیز در اظهار نظری جالب گفته است: در حال حاضر سایت‌های مختلف، تغییرات بسیاری نسبت به سال‌های قبل کرده‌اند و به دلیل خدمات مختلف وبی که در صفحه اول آن‌ها ارائه شده این صفحات سنگین و سرعت باز شدن آن‌ها پایین آمده است!

اخیراً، گروه «اوکلا» که مقر آن در سیاتل آمریکا است و این داده‌ها را در وب‌سایتی به نام «نت‌ایندکس» منتشر می‌کند، اعلام کرده است رتبه ایران در زمینه سرعت دانلود از اینترنت در میان ۱۸۶ کشور دنیا، ۱۷۰ است. در این رده بندی عراق با رتبه ۱۴۲، بنگلادش با رتبه ۱۶۷، و ازبکستان با رتبه ۱۶۹ نیز در وضعیتی بهتر از ایران قرار گرفته‌اند.

مسئولان برای محاسبه ضریب نفوذ اینترنت در کشور، اتصال از طریق Dial Up را هم در محاسبات وارد می کنند و این در حالی است که در کشورهای نظیر کره جنوبی پایه محاسبه ضریب نفوذ اینترنت را ۲۰ مگابیت بر ثانیه قرار می دهند.

در دنیایی که بسیاری از اخبار و اطلاعات، داد و ستدهای مالی بدون هیچ مشکلی در آن با اینترنت انجام می شود و در بسیاری از کشورهای دنیا، خدمات اینترنت تا حد زیرساخت‌های اولیه همچون آب و برق گسترش پیدا کرده است، کاربران ایرانی هنوز باید در انتظار بارگزاری صفحات ابتدایی و کم حجم اینترنت خود باشند.

بسیاری از افرادی که بنا بر نیازشان از اینترنت بالاتر از ۱۲۸ مگابیت خانگی استفاده می کنند، از ممیزی ها و فیلترهای بسیاری عبور کرده اند، اکنون عملاً اینترنتی با سرعت به مراتب پایین‌تر دریافت کرده و می کنند. بهایی که برای خرید همین خدمات نامطلوب پرداخت می شود، ۷ برابر قیمت متوسط جهانی است.

بی راه نیست که بسیاری در ایران وقتی صحبت از اینترنت ملی و در نهایت افزایش سرعت به میان می آید، با نگاه شک و تردید و بی اعتمادی به آن می نگرند. اگر به دلایل مختلفی، سطح فیلترینگ از سایت ها را نمی توان کم کرد، حداقل دسترسی به اینترنتی پایدار، از ابتدای ترین اقداماتی است که مسئولان می توانند انجام دهند.

مشخص نیست وعده ها چه زمانی جامه عمل به خود خواهد گرفت و آیا اراده واقعی برای دسترسی عمومی به اینترنت پر سرعت واقعی و بدون قطعی وجود دارد؟