به گزارش فارس، محمدرضا پارسا می نویسد: یک از مستندهای جشنواره که با موضوع اختلاف یک پسر ۳۰ ساله با پدرش روایتی است از یاس و ناامیدی جوانی که بواسطه شرایط جامعه و ورشکستگی پدرش از زندگی خسته شده است.

اگر مستند را ببینید متوجه می شوید که طبعا فرم آن به گونه ای نیست که در دو بخش مسابقه ملی و بین المللی قرار بگیرد اما محتوایی دارد که البته مورد توجه مدیران جشنواره قرار گرفته است چراکه رد شدن این مستند از فیلتر هیات انتخاب و بعد قرار دادن آن در دو بخش مسابقه معنایی غیر از این را متبادر نمی کند.

این مستند نمونه بارز یک مستند جشنواره ای(البته به لحاظ ساختار ضعیف) است که کارگردانش سعی کرده مو به مو این ویژگی ها را چه در حوزه سیاسی و چه اجتماعی رعایت کند.

اینها مواردی است که در این مستند می بینید:

۱- سکانس صریح تکریم از محمدرضا شاه به دلیل اصلاحات ارضی

۲- نشان دادن صحبت های دایی راوی مبنی بر اینکه ما مجسمه شاه را در انقلاب به زیر کشیدیم و بعدا فهمیدیم اشتباه کردیم

۳- تکه پرانی سیاسی درباره فتنه ۸۸

۴- تاکید مکرر راوی بر داشتن «دوست دختر» که البته در طی مستند چند بار آنها را عوض کرده است

۵- نشان دادن عروس بدون حجاب و با لباس کاملا باز در فیگور درازکش هنگام گرفتن عکس و البته رقص او در خیابان (این مورد رقص زنان را حداقل نگارنده تاکنون ندیده است)

۶- نشان دادن لباس زیر زنانه در مرکز خرید به هنگام خریدن مشتری

۷- نشان دادن عکس مادر راوی بدون حجاب و تکرار آن در چند مورد

۸- نشان دادن مکرر رقص مردان و البته زنان در عروسی

۹- روایت کاملا ناامیدانه از زندگی و نشان دادن اینکه امیدی به آینده در این جامعه وجود ندارد

و...

اینها یکی از مستندهای جشنواره حقیقت است. جشنواره ای که یک جشنواره دولتی محسوب می شود ولی در این مستند به صراحت تمام شعارهای کلان سازمان سینمایی و خود جشنواره مثل امید، اعتدال، اخلاق، عدالت و اخلاق را زیر پا می گذارد و البته از آن حمایت هم می شود.