به گزارش مهر، مریم رسولیان گفت: خشونت علیه زنان در تمام دنیا در دو بعد جسمی و روانی تعریف می‌شود که مصداقهای خشونت فیزیکی، کتک زدن، هل دادن، پرتاب کردن شی به سمت زن،کشیدن مو، تهدید با اسلحه، سوزاندن، محروم کردن زن از دستیابی به خدمات بهداشتی و ... است. همچنین خشونت روانی علیه زنان به تمام مواردی گفته می شود که عرف جامعه بوده و زن علاقه مند به انجام دادن آن است، اما مرد با اعمال قدرت و گاه خشونت به او اجازه فعالیت نمی‌دهد. مانند اینکه زن علاقه‌مند به ادامه تحصیل است اما مرد اجازه این کار را به او نمی دهد.

رسولیان درباره اینکه اگر زنی با هر کدام از این مصادیق مواجه شود می تواند حقوق خود را با مراجعه به دستگاههای قضایی پیگیری کند، توضیح داد: متاسفانه مراجع حقوقی ما مصداقهای خشونت علیه زنان را قبول ندارند و تنها آنچه که مورد تایید این مراجع است، آثار ضرب و جرح روی بدن زن است که باید به تایید پزشکی قانونی برسد. البته اثبات مصداقهای خشونت روانی علیه زنان در دادگاه سخت و مشکل است و به همین دلیل زنان نمی‌توانند در احقاق حقوق خود چندان موفق باشند.

این روانپزشک درباره استانهایی که آمار بالایی در موضوع خشونت علیه زنان دارند، تصریح کرد: هنوز به صورت رسمی اعلام نشده است، اما برخی تحقیقات انجام شده نشان می‌دهد که کردستان و خوزستان بالاترین آمار خشونت را دارند و در برخی تحقیقات این استانها از آمار پایین تری برخوردار هستند. نکته جالب دراین تحقیقات آن است که برخلاف تصور عموم، آمار خشونت علیه زنان در شهر تهران به دلیل گستردگی و چند فرهنگی بودنش بالاست.

رسولیان درباره راهکارهای کاهش خشونت علیه زنان توضیح داد: آگاهی و اطلاع رسانی بهترین راه برای کاهش خشونت است. بسیاری از زنان ما اگر خشونت فیزیکی نبینند خود را قربانی خشونت نمی دانند، پس لازم است در گام نخست آگاهی بیشتر شود و آنها را به حقوق خود آشنا کنیم. البته برخی از زنان ممکن است تنها یک بار خشونت را در زدگی شان تجربه کنند که این نباید عمومیت پیدا کند.