اما با توجه به تجربه ناموفق «دارا و سارا» و تجربيات مشابهي كه با وجود داشتن متوليان مشخص در كشور رخ داد، اين سؤال پيش مي‌آيد كه چرا و چگونه بايد به اسباب‌بازي كه ابزار اصلي آموزش كودكان است، سامان داد؟ بايد گفت اول آنكه بزرگ‌ترين مشكل در اين عرصه ساختار دولتي و بوروكراتيك كانون پرورشي كودكان است كه باعث شده اين كانون از وظايف خود دور و به روزمر‌‌گي عادت كند؛‌ يعني با وجود بودجه‌هاي كلان نتواند در كشور حرفي براي گفتن داشته باشد. بنابراين ورود مديريت شده بخش خصوصي در اين عرصه الزامي است كه البته با وجود مشكلات اقتصادي كنوني به سادگي قابل اجرا نيست. وظيفه مراكزي همچون كانون پرورش فكري كودكان، ‌حوزه هنري، آموزش و پرورش و... حمايت از بخش خصوصي است. اما متأسفانه سيستم بوروكراتيك كه تدريجاً به ايجاد رانت‌هاي خاص براي افراد خاص تبديل شده است، اغلب بخش خصوصي را نه به چشم يك همكار، بلكه در نگاه رقيب مي‌بينند درحالي‌كه وظيفه اين نهادها حمايت مالي، ‌اداري و نظارت از كم وكيف كار است نه اينكه خود از صفر تا صد متولي اموري باشند كه سودي برايشان اهميت نداشته و اتفاقاتي چون «دارا و سارا» دوباره تكرار شود.

دوم آنكه با نگاه دوباره به موضوع نوشت‌افزار ايراني كه شهريور و مهرماه امسال توانست موج خوبي در اين عرصه ايجاد كند، نشان مي‌دهد تبليغات و حمايت رسانه‌ها از فعاليت‌هاي مثبت فرهنگي يك ضرورت اجتناب‌ناپذير است. اين درحالي است كه اغلب رسانه‌هاي كشور در كمال ناباوري معرفي حركت‌هاي خوب فرهنگي را يا در سايه سياست مخفي مي‌كنند يا به بهانه واهي تبليغ و رپورتاژ از ديدن فعاليت‌هاي خوب ممانعت مي‌ورزند. همين مسئله باعث شده تا ابتكارات بخش خصوصي كه فاقد رانت‌هاي دولتي و حكومتي است حتي بخش‌هاي دولتي كارساز، به چشم مردم نيايد و در زير انبوه تبليغات رسانه‌هاي غربي گم شود.