در روایتی دیگر، در کشکول شیخ بهایی در باب نسبت خانوادگی اجنه با یکدیگر وی بیان می دارد: شیخ برهان الدین موصلی که مردی دانشمند بود، برای من تعریف نمود که از مصر به اراده حج گذاردن به سوی مکه معظمه می آمدیم. بین راه به منزلی فرود آمدیم، ناگهان ماری بیرون آمد، مردم برای کشتن مار شتافتند و پسرعمویم بر آنان پیشی گرفت و آن را بکشت.
همان زمان دیدیم ماری به دور وی پیچید و دیگر آن مار را ندیدیم، گویا ناپدید شد، اما پسرعمویم به سرعت راه می رفت. از این رو عده ای بر اسب و دیگر چهارپایان سوار شدند و خواستند پسرعمویم را بازگردانند، اما نتوانستند به او برسند و وی به همان ترتیب از چشممان دور افتاد. این واقعه بر ما سخت و ناراحت کننده بود. تا این که عصر آن روز ناگاه وی را دیدیم که با آرامش و وقار بسیاری می آمد. پیشوازش کردیم و پرسیدیم: چه اتفاقی افتاد؟ گفت: هیچ، چنان که دیدید آن مار را کشتم و او با من چنان کرد که دیدید؛ یعنی خود را بین گروهی جن دیدم که یکی از آن ها می گفت: تو پدرم را کُشتی. تعدادشان لحظه به لحظه در اطراف من زیادتر می شد تا اینکه کسی را دیدم که به من نزدیک شده و گفت: بگو که من خداشناس و پیرو شریعت محمدم و سپس به من و آن گروه اشاره کرد که به قضاوت رویم. به راه افتادیم تا به پیرمرد بزرگواری رسیدیم که بر سکوئی نشسته بود. گفت: رهایش کنید و ادعایتان را بگویید.
آنان گفتند: ادعای ما این است که وی پدر ما را کشته است. پیر پرسید: آیا آنچه می گویند درست است؟
گفتم: نه به خدا! ما جماعتی بودیم که برای حج می رفتیم و به منزلی فرود آمدیم. در آن منزل، ماری نمایان شد، دوستان و همراهانم برای کشتن مار هجوم آوردند، من نیز در بین آنان بودم، در نتیجه من بر آنان پیش دستی نموده و مار را با ضربه ای کشتم.
آن جنّ پیر، هنگامی که سخنان مرا شنید گفت: رهایش کنید برود، چرا که من در زمان رسول خدا (ص) درون درختی بودم که از پیغمبر خدا (ص) شنیدم که می فرمود: «اگر کسی از اجنه به هیأتی جز هیأت خود درآید و کشته شود، نه دیه بر قاتل است و نه قصاص»، وی را بازگردانید. سپس آنان پیش آمدند و مرا از جایگاهشان به قافله رساندند.