زیر سایه سنگین فرآیندهای در حال جریان سیاسی، حُجت الاسلام حسن روحانی برای یک سفر تبلیغی - تجاری عازم داووس شده است. هیچ نمادی بهتر از برگزاری همزمان نشست "همایش اقتصاد جهانی" و کنفرانس "ژنو2" در فاصله چند صد کیلومتری یکدیگر، ماهیت دوگانه دستور کاری که وی با آن سروکار خواهد یافت را آشکار نمی سازد.

داووس نخُستین محفل بین المللی است که حاکمان ایران پس از عقب نشینی اتُمی امکان حضور در آن را یافته اند و آنگونه که به نظر می رسد، آنها انتظار دارند در نشست مزبور به خاطر این اقدام مورد تشویق اقتصادی قرار بگیرند. آقای روحانی با شتاب و هیجان خواهان "سرمایه گذاری" غرب شده و مُدیران چند کُنسرن نفتی را برای دریافت مُعامله های سود آوری که در جیب دارد، دعوت کرده است.

با این همه، رییس جمهور رژیم مُلاها که قصد دارد "جایگاه ایران در جهان" را برای شرکت کنندگان نشست داووس تشریح کند، از همین زاویه نیز زیر ذره بین قرار خواهد گرفت. به خوبی مُمکن است که مقصد او از "تبدیل دُشمنی به دوستی"، فروش نفت و جذب سرمایه گذار برای ترمیم صنعت ویران شده آن باشد، اما پیش از آنکه سرمایه ای نجات بخش به این طرف سرازیر شود، جمهوری اسلامی نیاز به قرار گرفتن در "جایگاه" دیگری از آنچه که هم اکنون در آن بسر می برد، دارد.

طرفهای خطاب حُجت الاسلام روحانی، علامتهای که وی می فرستد را بی تردید مُثبت ارزیابی می کنند، اما بیشتر از این نه! پیش از آنکه جمهوری اسلامی در کانونهای اصلی چالشهای امنیتی با غرب نقش "مُفید و سازنده" ای ایفا نکند و "جایگاه" آن در این نُقطه تثبیت شده به نظر نیاید، سُخن از مُعامله های درازمُدت، زودهنگام و بسیار خوش بینانه به گوش می رسد.

تا آن هنگام، خط راهنمای مُناسبات اقتصادی کلان با جمهوری اسلامی، سیاست احتیاط و انتظار خواهد بود. مُخاطبان آقای روحانی مُنتظر مُشاهده نتیجه بازی در میدان هسته ای می مانند. آنها همچنین کُنجکاوانه چشم به چگونگی استفاده حاکمان ایران از نقش و نُفوذ خود در سوریه دوخته اند. در انتها، سووال مُشترک همه ی شنوندگان رییس جمهور جدید رژیم مُلاها این است که آیا او قُدرت لازم برای عمل به وعده هایش را دارد؟

چنین می نماید که آقای روحانی نیز چندان به تاثیربخشی کارزار تبلیغاتی اش دل نبسته باشد و در خفا انتظاراتش از آن چه که روی صحنه اعلام می کند، متواضعانه تر است. همراهی شدن وی و هیات نمایندگی جمهوری اسلامی از سوی یک مُفسد اقتصادی خارجی، می تواند ارزیابی رییس دولت را از امکانات واقعی خویش برای جوش دادن مُعاملات اقتصادی به نمایش بگذارد.