زاکانی در این نوشته تحت عنوان «حرف های ساده ولی حکیمانه از....» آورده است:

صبح در هنگام ورود به مجلس فردی موجه سراغم آمد و بعد از سلام و علیک متعارف گفت کاری ندارم، از بچه های رزمنده هستم خواستم درد دلی بکنم. حرف های او را به دقت گوش کردم با حکایتی شروع کرد.

او گفت من عشایرم، اهل صیدون از اطراف ایذه، در نوجوانی روباه ها به دهمان می آمدند و حسابی دلی از عزا در می آوردند و آفتی برای مرغ و خروس های ده شده بودند.

جلسه ای بین اهالی ده، پیرامون این آفت بزرگ برگزار شد و همه ایده ها و طرح های خود را گفتند تا رسید به مش قربون، او گفت جنگل پر از روباه است و کاری از ما بر نمی آید. ما باید حساب نگهبان های دهمان را برسیم که دایما" می خورند ولی وظیفه خود را انجام نمی دهند لذا توصیه مش قربون این بود که باید سرتفنگها را به طرف نگهبان ها نشانه رفت و علاوه بر آن نان و آب بیخودی هم به آنها نداد تا لااقل از خواب غفلت بیدار شوند.

نتیجه ای که گرفت این بود چرا برای فساد مالی علاوه بر مقصرین کسی سراغ قاصرین و دستگاه های نظارتی نمی رود، چرا کسی برای کوتاهی دستگاه های نظارتی که با عناوین مختلف کار می کنند در کشور چاره ای نمی اندیشد.

ظاهرا" این مثال همه فهم و با ادبیات عامیانه، تطبیقی عینی ولی غیر محترمانه داشت، اما درس بزرگی برای بنده بود که یکی از ایرادهای جدی کشور دستگاه های نظارتی کشور هستند که به مسوولیت هایشان عمل نمی کنند و یا بدتر این که کسانی هستند که با همه وجود از گرگ ها و روباه ها در جامعه حمایت می کنند نه از اهالی ده به تعبیر مش قربون!!!

یادم آمد در زمان تحقیق و تفحص از دانشگاه آزاد در سال ۸۵ مقدار زیادی از اسناد را از سازمان بازرسی کل کشور گرفتیم که البته بایگانی شده بود و با بررسی دقیق علت را هیات علمی کردن مسوول بخش مربوطه یافتیم!