تاکید چند باره مجلس تشریفاتی مزبور بر "تهاجُم شدید فرهنگی دُشمن" و هُشدار به وزارت ارشاد و "مسوولان فرهنگی کشور"، در امتداد خط حمله از این زاویه به جناح میانه حُکومت قرار دارد و نشانگر کاهش نُفوذ هر چه بیشتر جناح مزبور در آن است. چنین می نماید پروسه ای که با برکناری آقای اکبر رفسنجانی از ریاست مجلس خبرگان آغاز گردید، نُفوذ و تاثیر سیاسی این بخش از حُکومت را در آن به مرز بی اهمیتی رسانده باشد.

از این نظر، استفاده آقای خامنه ای و باند او از مجلس خبرگان برای مهار و در اختیار گرفتن رُقبا چندان غیرمُنتظره نیست. او که با گذاشتن فیلتر نظارت استصوابی شورای نگهبان و دست چین کردن ناظران بر کارکرد خویش، سهم به سزایی در بی اعتبار کردن "مجلس خبرگان رهبری" داشته، اینک نیز پروایی در کشاندن آن به حوزه های آشکارا ناسازگار با وظایف قانونی اش ندارد.

با این حال "مقام مُعظم" به گونه مُضحکی تلاش می کند ظاهر قضیه را حفظ کند و نیات خود را از زبان طوطیان سُخنگوی خبرگان، بیان دارد. او در دیدار با آنها می گوید که در نگرانی امر شده شان در باره "مسایل فرهنگی سهیم است" و خطاب به "دولت مُحترم" می گوید "باید به این مساله توجُه کند".

در این میان بر کسی پنهان نمانده که "نگرانی فرهنگی" آقای خامنه ای بیشتر تشویش خاطر سیاسی است. او و همدستانش هراس دارند که جناح رقیب با دادن فضای مانور برای تحرُک مطبوعاتی، سیاسی و مدنی وابستگان خود و نیز "اصلاح طلبان"، آنها را زیر نقد ببرد و به تصفیه حساب دوران "یکدست سازی" بپردازد.

پریشان حالی "آقا" و دوستان چندان هم بی دلیل نیست. آنان در جریان هشت سال یکه تازی، چندان نُقاط آسیب پذیری در اختیار رُقبایشان گذاشته اند که دفاع در برابر تهاجُم را به قلمرو نامُمکنها رانده است. واکُنش سراسیمه باند ولایت به انتقادات آقای رضوی فقیه، یک فعال "اصلاح طلب" از "رهبر" که در هیچیک از رسانه های "اصلاح طلبان" نیز بازتاب نیافت، سطح ضربه پذیری باند مزبور را به خوبی قابل اندازه گیری می کند.