به گزارش جام جم، یک بسته نمک تصفیه شده که غل و غش در آن نباشد و واقعا نمک باشد، نهایتا می شود 500 تومان که برای مصرف کننده و تولیدکننده سود دارد، اما سودجویانی که حتی می کوشند با دانه های شور نمک، کام مصرف کننده را تلخ کنند، به سودهای منطقی قانع نیستند و از تولید نمک های قلابی و درآمدهای شبهه دار دست برنمی دارند.

شگرد این سودجویان را دبیر انجمن صنفی تولیدکنندگان نمک تصفیه ایران فاش می کند، شاید برای این که دغدغه سلامت مردم را دارد و شاید به این علت که سودجویان، نان هم صنفی های او را آجر می کنند.

به گفته او، نیمی از نمک های موجود در بازار که به اسم تصفیه شده فروخته می شود، تقلبی است و جز ضرر چیزی عاید مصرف کننده نمی کند؛ چون گرچه محصولی که روانه بازار شده بسته بندی های جذاب و پرزرق و برق دارد، ولی نمک درون آن تصفیه نشده و در عین حال که از ید در آن خبری نیست، میزان جیوه، سرب و آرسنیک در آن نیز بالاست.

بیایید مرور کنیم که در طول روز چه چیزهای آلوده دیگر به جز نمک را می خوریم، خوراکی هایی مثل سیب زمینی، پیاز و گوجه فرنگی که چند روز قبل وزارت بهداشت آلودگی شان را تائید کرد و کم نیست تعداد مصرف کنندگانی که به احتمال زیاد به این محصولات آلوده، نمک آلوده پاشیده اند و به شوق گیاهخواری، نوش جان کرده اند.

اگر مردم از بابت خوردن خوراکی های آلوده بیمار شوند، باید سراغ چه کسی بروند؟ سراغ تولیدکننده ای که دانسته و آگاهانه دست به تقلب می زند و سرنوشت مصرف کننده برایش مهم نیست یا نهادهای مسئول که ساده انگارانه از کنار این موضوع می گذرند و سلامت مواد غذایی را به امان خدا رها کرده اند؟ بی شک در این ماجرا هم تولیدکننده و هم مسئولان نظارت بر تولید مقصرند؛ اولی به سبب روی آوردن به تقلب و دومی به علت نادیده گرفتن این دغلی ها که البته قصور دومی از اولی بیشتر است.