در همین حال، "کارشناسان" اقتصادی و "صاحب نظران" اجتماعی در استخدام حُکومت و باندهای آن نیز بنا به سفارش، دلایل رنگارنگ دیگری در توضیح انصراف ندادن مردُم از دریافت یارانه نقدی عرضه می کنند که با گذشت هر روز، هم به لحاظ شُمار و هم از نظر تنوع، دامنه گُسترده تری می یابد. در این بازار از نکوهش اخلاقی مُتقاضیان یارانه تا مُتهم کردن آنها به نداشتن حس مسوولیت جمعی یافت می شود. از سوی دیگر جناحهای رقیب نیز یکدیگر را مسوول ناکام ماندن طرح مُعرفی می کنند و از آن همچون چُماق دیگری برای کوفتن بر سر رقیب سود می جویند.

علت این دستپاچگی و برآشُفتگی آن است که "نظام" نتوانسته همچون چهار سال پیش زیر نام "هدفمند سازی یارانه ها" کُلاه گُشاد دیگری بر سر مردُم بگذارد، از جیب آنها، هزینه نقشه های نابخردانه اش را پرداخت کند و به قیمت فلاکت جامعه، اشتهای سیری ناپذیر رهبران و پایوران فاسد خود را فرو بنشاند.

مردُم هنوز به یاد دارند که چگونه مسوولین حُکومت در باره پیامدهای حذف یارانه ها و خدمات دولتی یکصدا به آنها دُروغ گفتند. آنان امروز نیز می بینند که چگونه دولت حُجت الاسلام روحانی پیرامون هزینه کرد پول صرفه جویی شده از محل یارانه نقدی به آنها آشکارا دروغ می گوید و در حالی که با پُشتکار بسیار در حال گران کردن دو رقمی آب، برق، گاز، بنزین و هزینه بهداشت، آموزش و پرورش، حمل ونقل و جُز آن است، در باغ سبز پایین آمدن بهای کالاها و خدمات را نشان می دهد.